Bł. Izabela, królewna, dziewica II Zakonu (1225 – 1270).
Izabela była córką króla Francji, Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii. Jej bratem był św. Ludwik IX, król Francji, patron III Zakonu św. Franciszka. Na zamku była surowo wychowywana. Wpojono jej zamiłowanie do modlitwy i czystości obyczajów. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła ją, jak próżne są dobra i ponęty świata. Kilkakrotnie ofiarowywano jej zaszczytne małżeństwo. Wszystkie oferty odrzuciła. Nie zgodziła się na zaślubiny z Konradem, synem cesarza Fryderyka II, mimo że w tej sprawie interweniował sam papież Innocenty IV. Poświęciła się modlitwie, czytaniem pism świętych i budujących, uczynkom pokutnym i dziełom miłosierdzia.
Z pomocą brata w 1255 założyła klasztor pod Paryżem dla klarysek, które przybrały nazwę “mniejszych”. Siostry ćwiczyły się w pokorze i naśladowaniu Matki Bożej. Przy współudziale franciszkanów i św. Bonawentury napisała dla nich regułę, którą później złagodzono.
Żywiła głębokie nabożeństwo do Najśw. Eucharystii i Matki Bożej.
Zmarła w klasztorze pod Paryżem 23 lutego 1270 r. W pogrzebie wziął udział jej brat, król Ludwik IX, który zmarł w sierpniu tego samego roku.
Papież Leon X dnia 11 stycznia 1520 r. potwierdził jej kult jako błogosławionej.
Boże, bł. Izabela przedkładała umiłowanie pokory Twego krzyża nad uroki i radości tego świata, udziel nam za jej przyczyną, ciągle podnosić nasz wzrok i serce do rzeczy niebieskich. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.