Bł. Leopold z Gaiche, kapłan I Zakonu (1732 – 1815).
Urodził się w Gaiche (Perugia) 30 października 1732 r. z rodziców Józefa Crozi i Antonii Marii Giorgi zamożnych i pobożnych wieśniaków. Otrzymał solidne wychowanie chrześcijańskie. Dnia 9 marca 1751 r. przyjął habit św. Franciszka w klasztorze św. Bartłomieja w Gibattola. Po odbyciu nowicjatu w 1752 rozpoczął studia filozoficzno-pedagogiczne. 5 marca 1757 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Po święceniach wykładał filozofię i teologię. Pozostawił po sobie wiele manuskryptów z tych dziedzin.
Mając wybitne zdolności oratorskie poświęcił się pracy apostolskiej przez przepowiadanie Słowa Bożego. Przede wszystkim głosił misje ludowe naśladując św. Leonarda z Porto Maurizio. Podróże odbywał pieszo.
Podczas każdej misji charakterystyczne były tzw. “przebudzenia”, które na celu miały poruszyć ludzi żyjących w grzechach. Po wygłoszeniu nauki biczował się. Następnie miały miejsce dwie procesje; jedna pokutna odbywana boso z koroną cierniową na głowie, druga zaś ku czci Matki Bożej, w której brały udział przede wszystkim kobiety i dziewczyny odziane w białe stroje. W ciągu 47 lat przeprowadził 330 kursów misji po 15 dni, 40 postów, 14 kursów adwentowych, 94 kursy rekolekcji dla osób duchownych oraz wiele innych kazań przy różnych okazjach. Erygował 73 Drogi Krzyżowe. Tam, gdzie przemawiał wznosił krzyże pamiątkowe.
W prowincji pełnił posługę gwardiana, kustosza i ministra prowincjalnego.
Wyczerpany pracą i pokutą zachorował i umarł 2 kwietnia 1815 r. w Monteluco k/Spoleto.
Dnia 12 marca papież Leon XIII zaliczył go w poczet Błogosławionych.
Boże, Ty powołałeś kapłana bł. Leopolda do życia ustronnego i przemawiałeś do jego serca, a potem posłałeś do swojego ludu jako posłańca ewangelicznego pokoju, miłości i zbawienia, spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem, zapłonęli Twoją miłością i pełnili dobre czyny. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.