Jerozolima, miasto święte zostało zburzone w roku 70 po Chr. przez Rzymian, a na jej ruinach cesarz Hadrian począwszy od roku 131 buduje nowe miasto, ale już w całkiem innym stylu i na całkiem innych, rzymskich zasadach. Miała zniknąć pamięć o żydowskiej przeszłości tego miasta i wymazana żydowska historia do tego stopnia, że zmieniono nawet nazwę. Pełna, nowa nazwa brzmiała Colonia Aelia Capitolina, z biegiem czasu upraszczana do Aelia Capitolina. Nazwa Aelia pochodziła od tytułu godnościowego cesarza: Aelius, drugi człon nazwy – Capitolina podkreślał poświęcenie miasta Jowiszowi Kapitolińskiemu.
W odbudowanym mieście zostały wytyczone ulice prostopadłe i równoległe. Główna ulica biegła z północy na południe nazywana Cardo Maximus, zaś równoległe ulice cardo wschodnie i zachodnie. Natomiast prostopadłe ulice, które łączyły główne cardo z wschodnim i zachodnim nazywały się decumanus.
Jerozolima przebudowana przez Rzymian oczywiście zajaśniała blaskiem rzymskim. W architekturze zaczęła dominować kolumna. Wzdłuż ulic stanęły kolumnady z białego kamienia z kapitelami (głowicami) korynckimi, które podpierały zadaszenia nad chodnikami z obu stron ulic. Główna droga Cardo Maximus przecinała miasto z północy na południe i łączyła północną bramę tę, która dzisiaj nazywana jest Bramą Damasceńską z centralną bramą w południowej części miasta. Ulice brukowane, szerokie tak, że bez trudu mogły się minąć dwa wozy jadące w przeciwnym kierunku. Ciężkie wozy rzymskie zaprzężone co najmniej w czwórkę koni z ciężkimi wozami okutymi żelaznymi gwoźdźmi były dostosowane do dalekiego, ciężkiego transportu. Zwłaszcza zaopatrywały wojsko. Wozy te miły ujednolicony rozstaw osi, kół. Dlatego szerokość ulic w miastach była znormalizowana.
Po bokach ulic była przeznaczona część dla pieszych. Podobnie dzisiaj chodnik był nieco wyżej od jezdni. Tak, że spływająca woda deszczowa nie wpływała na chodnik i nie przeszkadzała pieszym. Drogi rzymskie budowane wewnątrz miast z biegiem czasu wraz z rozwojem zaczynały pełnić różne funkcje. Między innymi, co dla rozwoju cywilizacji okazało się bardzo ważne, wbudowano w drogi kanały ściekowe. Rynsztok odprowadzał wodę deszczową a z biegiem czasu pojawił się kanał kryty, były to początki kanalizacji, która po dzień dzisiejszy biegnie wzdłuż dróg. Ulice w takich miastach zaczynały pełnić bardzo złożoną funkcję, najpierw jako arterie komunikacyjne, a potem wzdłuż nich rozwijał się handel i różne usługi. Z chodnika byłe wejścia do warsztatów i sklepów.
Miasto, jak to było przyjęte w przypadku fundacji miast rzymskich, miało wyznaczone przez cesarza główne Forum – przy zbiegu głównej cardo i decumanus, na miejscu gdzie dziś znajduje się Muristan. Przy skrzyżowaniu głównej cardo i drugiej decumanus, na terenie przylegającym do Forum, Hadrian ufundował świątynię Wenus, która później została zastąpiona Bazyliką Grobu Świętego. Z pewnością miasto Rzymian miało teatr, a może i dwa; miało hipodrom i okazałe świątynie bóstw rzymskich.
Ulice miasta stawały się jakimś wyjątkowym jakimś szczególnym bardzo znaczącym elementem architektonicznym. Na prostej drodze perspektywa kolumn z kapitelami musiała być elementem wyjątkowo pięknym.
W to rzymskie miasto została wkomponowana Bazylika Zmartwychwstania, której styl również był podyktowany architekturą rzymską. W kolumnadę głównej drogi miasta rzymskiego zostały wkomponowane kolumny frontonu i schody wejściowe do Bazyliki Grobu Chrystusa i Bazyliki Zmartwychwstania. Prawdopodobnie w tym miejscu, w którym prowadziło wejście do Bazyliki Zmartwychwstania kolumny były jakieś wyróżniające się. Tym niemniej samo miasto, sam styl dróg rzymskich pozostał taki sam.
A kiedy chrześcijaństwo stało się wolne i w Jerozolimie zaczęto budować kościoły, również korzystano osiągnięć rzymskiej architektury. Chrześcijanie znów używali starą nazwę Jerozolima, coraz częściej dodając: „Święte Miasto Jerozolima”.