Bł. Feliks z Nikozji, brat zakonny I Zakonu, kapucyn (1787).
Jakub Amoroso, późniejszy bł. Feliks urodził się 5 listopada 1715 r. w Nikozji na Sycylii (Włochy). Pochodził z bardzo biednej rodziny. Do 28 roku życia pracował jako szewc. Wtedy to wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Nikozji, gdzie pełnił posługę ogrodnika, kucharza, szewca, pielęgniarza, furtiana i kwestarza.
Z cnót w szczególny sposób umiłował pokorę. Dobrowolnie umartwiał się postami, czuwaniami i surowymi pokutami. W codziennych kontaktach z ludźmi był życzliwym i szczodrym. Chętnie udzielał dobrych i zbawiennych rad. Żywił gorące nabożeństwo do Eucharystii i Matki Bożej Bolesnej.
Swe powołanie franciszkańskie przeżywał jako wielki dar Boży, a z racji tego oraz imienia naprawdę czuł się i był szczęśliwym. Jako kwestarz posługiwał się osiołkiem, z którym postępował jak z przyjacielem. Jego biograf mówi, że takie postępowanie brata Feliksa jest okryte tajemnicą pomiędzy nim a osłem.
Wśród współbraci brat Feliks znany był jako bardzo posłuszny kapucyn.
Dnia 31 maja 1787 r. konający poprosił do siebie ojca gwardiana. “Czego pragniesz, synu – zapytał ojciec gwardian – może błogosławieństwo dla konających?”. “Także błogosławieństwo – odpowiedział brat Feliks – lecz przede wszystkim, mój ojcze, proszę o pozwolenie nie tylko, aby żyć, lecz także, aby umierać”.
Papież Leon XIII dnia 12 lutego 1888 r. zaliczył go w poczet Błogosławionych.
Boże, nasz Ojcze, w chwalebnym świadectwie bł. Feliksa z Nikozji, ustawicznie dajesz Twojemu Kościołowi nowe znaki Twojego miłosierdzia, spraw, abyśmy odczuwali jego umacniającą obecność i zostali pobudzeni do naśladowania Chrystusa, Twojego Syna, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.