Św. Leopold Mandic, kapłan I Zakonu, kapucyn (1866 – 1942).
Urodził się 12 maja 1866 r. w Castelnnovo dei Cottari (Jugosławia) w licznej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarevic. Habit kapucyński przyjął w Bassano del Grappa 2 maja 1884 r. Święcenia kapłańskie przyjął w Wenecji 20 września 1890 r. Jako kapłan marzył O. Leopold, by mógł pracować we własnej ojczyźnie nad pojednaniem prawosławnych z katolikami oraz nad pozyskaniem dla wiary św. mahometan. Przełożeni jednak powierzyli mu posługę spowiedzi św. w różnych klasztorach prowincji weneckiej, a końcu w Padwie, w klasztorze św. Krzyża. Przebywając w małym i ciasnym pomieszczeniu był całymi dniami do dyspozycji wiernych i służył tym, którzy go prosili o pojednanie ich z Bogiem. Konfesjonał stał się dla niego amboną i miejscem jego własnego uświęcenia. Z jego posługiwania korzystali współbracia, zakonnicy, kapłani i wierni z Padwy i okolic. Przyjmował wszystkich z niezwykłą cierpliwością i dobrocią. Wolny zaś czas oczekiwania na penitentów przeplatał żarliwą modlitwą.
Pan Bóg obdarzył go darem kontemplacji i niezwykłym światłem kierowania sumieniami. Przepowiedział II wojnę światową oraz zniszczenie przez bombardowanie klasztoru. Tak się stało. Od bomb aliantów runął klasztor, ale pozostała cela, w której Święty spowiadał. Św. Leopold jednak nie doczekał bombardowania. Zmarł 30 lipca 1942 r.
Papież Paweł VI beatyfikował go 2 maja 1976 r., a papież Jan Paweł II kanonizował go 16 października 1983 r.
Boże, miłości prawdziwa i jedności doskonała, Ty wsławiłeś św. Leopolda, kapłana, niezwykłymi czynami dobroci i miłosierdzia względem grzeszników i uczyniłeś go gorliwym propagatorem jedności wśród chrześcijan, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy z nowym zapałem szerzyli Twoją miłość wśród wszystkich ludzi i dążyli do jedności wszystkich wierzących. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.