Św. Bernardyn ze Sieny, kapłan I Zakonu (1380 – 1444).
Urodził się 8 września 1380 r. w Massa Maritima koło Sieny z rodziców: Albertollo Albizeschi i Raniera Avveduti. Osierocony przez śmierć rodziców, wychowywał się pod opieką krewnych w Sienie. W 1399 r. ukończył prawo w Sienie. Równocześnie studiował Pismo Św. i teologię. Uzyskawszy licencjat z prawa kanonicznego wstąpił do Konfraterni Najśw. Maryi, której celem była osobista doskonałość oraz posługiwanie chorym w czasie zarazy.
W 1402 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Sienie. 8 września przyjął habit franciszkański; rok później 8 września złożył śluby zakonne, a 8 września 1404 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez 12 lat pracował w Capiola w pobliżu Sieny. Studiował Pismo św. i ojców Kościoła oraz dzieła teologiczne, zwłaszcza św. Bonawentury. Był również wybitnym kaznodzieją. W 1417 r. został mianowany kaznodzieją na całą Italię. Przemierzał Włochy nawołując do pokuty i zmiany życia. Cechował go duch zaparcia, modlitwy i pokuty. Jego kazań słuchały tłumy. O. Bernardyn godził zwaśnionych, nawracał, jednał małżonków, pociągał do życia zakonnego i kapłańskiego.
Wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do imienia Jezus. Nosił je wypisane barwnie na tabliczce. Napisał kilka cennych dzieł teologicznych: “De christiana religione”, “De vita christiana”, “De spiritu Sancto”, “De sancto Joseph”, “De Beata Virgine”, “De divina dilectione”, “De evangelio aeterno”.
Bardzo bolał, że Bracia Mniejsi odeszli od pierwotnego ducha św. Franciszka. Postanowił i dokonał reformy w Zakonie.
Zmarł 20 maja 1444 r. w San Silvestro w pobliżu Aquila, w wigilię uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego.
Papież Mikołaj V kanonizował go 24 maja 1450 r.
Obok imienia Jezus św. Bernardyn szerzył kult Męki Pańskiej i nabożeństwo do Matki Bożej.
Boże, Ty dałeś św. Bernardynowi, kapłanowi, ogromną miłość imienia Jezus, przez jego zasługi i orędownictwo zapal w nas ogień miłości ku Tobie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.