Bł. Gwidon z Kortony (około 1190 – 1250), kapłan I Zakonu.
Przyszedł na świat około 1190 r. w rodzinie Vignotelli w Kortonie (Włochy). Przyjąwszy święcenia kapłańskie wiódł życie modlitwy, umartwienia, pracy i hojnej pomocy ubogim.
W 1211 r. gościł u siebie św. Franciszka z Asyżu. Podczas wspólnego posiłku poprosił Biedaczynę, aby mógł być bratem mniejszym. Franciszek chętnie i z radością przyjął go, ale polecił mu, aby wszelkie dobra ziemskie sprzedał i rozdał ubogim. Tak też postąpił i wnet przywdział habit franciszkański. W Kortonie, w pobliżu murów miasta, Bracia Mniejsi mieli mały klasztor, którego duszą i przewodnikiem był O. Gwidon.
Franciszek miłował go szczerze. Miłowali go mieszkańcy Kortony, dla których był ojcem i dobroczyńcą. Pobożność ludowa przypisuje mu różne cuda jak przemianę wody w wino, rozmnożenie chleba, uzdrowienie paralityka i wskrzeszenie dziewczynki, która wpadał do studni i utopiła się. Przede wszystkim był mężem dobroci, pogody ducha i modlitwy.
Razem z Franciszkiem, spędził pewien okres czasu na ustroniu, w pobliżu Kortony, w Celle. Następnie poprosił Franciszka, aby pomógł mu głosić słowo Boże.
Pewnego dnia św. Franciszek, który już od ponad 20 lat nie żył, powiadomił go, że zbliża się jego godzina odejścia z tego świata. Konając ujrzał św. Franciszka i zawołał: “Oto mój drogi św. Franciszek! Wszyscy powstańmy i pójdźmy za nim”.
Stało się to w czerwcu 1250 r.
Papież Grzegorz XIII w 1583 r. zezwolił na Mszę św. i brewiarz na cześć bł. Gwidona z Kortony.
Panie, udziel Twojemu ludowi wzniosłego poznania Jezusa Chrystusa, które oświetlało życie bł. Gwidona kapłana i uczyniło go niezmordowanym głosicielem Ewangelii. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.