Św. Maria Magdalena Postel (1756 – 1846), dziewica III Zakonu, założycielka zgromadzenia Sióstr Szkół Chrześcijańskich Miłosierdzia.
Przyszła na świat 28 listopada 1756 r. w Barfleur w Normandii, jako najstarsza z siedmiorga dzieci Jana i Teresy Levallois. Ta pracowita i szanowana rodzina była dla Marii Magdaleny dobrą szkołą życia i pobożności. Mając 9 lat przystąpiła do I Komunii św. i złożyła ślub czystości. Niedługo potem rodzice osierocili ją.
Po ukończeniu studiów w opactwie Valognes (Manica), otrzymawszy na to pozwolenie, założyła szkołę (gratis) dla dziewczyn, w której wychowywała i nauczała przyszłe panie i matki, uczyła szkoły życia. Jednak wnet wybuchła rewolucja francuska. Zakony zostały zniesione, księża, którzy nie złożyli przysięgi zostali usunięci, a kościoły zamknięte. W 1791 r. ks. biskup, by nie pozbawić wiernych Eucharystii upoważnił Marię Magdalenę do przechowywania u siebie Najśw. Postaci, odprawiania nabożeństw i udzielania Komunii św. Przez 10 lat nazywa się “dziewicą-kapłanem” i intensywnie udziela się na polu religijno-charyzmatyczno-wychowawczym. Bóg obdarzył ja nadzwyczajnymi darami. Kilkakrotnie cudownie uniknęła prześladowania.
13 lutego 1798 r. wstąpiła w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Zaczerpnęła z św. Franciszka ducha hojności względem miłości Boga i bliźniego, gorliwość w modlitwie oraz śmiałych inicjatyw apostolskich. Dnia 8 września 1807 r. razem z czterema współsiostrami, za zgodą biskupa, dała początek instytutowi Sióstr Szkół Chrześcijańskich Miłosierdzia w Cherbourg, któremu nadała surową regułę z poleceniem darmowego nauczania dziewczyn.
Od 1838 r., po przezwyciężeniu wielu trudności, instytut zaczął się rozrastać. Maria Magdalena prowadzi bardzo surowe życie: biczowanie, sypia na drewnianym krzyżu, przyjmuje jeden posiłek dziennie, cztery dni w tygodniu pości, a mimo tego zawsze żywa, pogodna, ciągle zachęcając współsiostry do gorliwości, miłości i wytrwałości.
Zmarła 14 lipca 1846 r.
Pius XI kanonizował ją 24 maja 1925 r.
Boże, Ty w św. Marii Magdalenie Postel dałeś Kościołowi świetlany przykład miłości względem ubogich, pokornych i opuszczonych dzieci, kontemplacji i niezachwianej wiary, udziel także nam, abyśmy wiernie żyli naszym powołaniem i aby w naszych czynach zajaśniało Twoje światło. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.