Bł. Piotr z Mogliano (ok. 1442 – 1490), kapłan I Zakonu.
Urodził się ok. 1442 r. w Mogliano w Macetata (Włochy). Jako student przeprowadził się z Mogliano do Perugii. Słuchał kazań o. Dominika z Leonessa, który niemal oczarował go. Po dojrzałym namyśle zdecydował się żyć ubóstwem i apostolatem zaproponowanym przez franciszkanów. Mimo, że uzyskał doktorat z prawa w Perugii i zapowiadała mu się kariera adwokata w 1467 r. przywdział habit św. Franciszka w pustelni Carceri.
Po roku nowicjatu i złożeniu ślubów został wyświęcony na kapłana. Poświęcił się dziełu głoszenia Słowa Bożego. Przez 20 lat był towarzyszem późniejszego św. Jakuba z Marchii, z którym głosił Ewangelię w głównych miastach środkowej Italii. Był jego współpracownikiem i uczniem, a wcześniej św. Jakub był jego kierownikiem duchowym.
Zawarł przyjaźń z panem z Camerino, Juliuszem Cezarem Varano i z jego córką bł. Kamilą Battista, klaryską z Camerino. O. Piotr był jej doradcą. Był kaznodzieją na Krecie, 3 razy ministrem prowincjalnym Braci Mniejszych delle Marche i jeden raz prowincji rzymskiej. Była to osobowość bogata i pełna radości duchowej oraz pogody ducha.
Zachorował z wyczerpania 2 lipca 1490 r. Zmarł w nocy 25 lipca tegoż roku z imionami Jezusa i Maryi na ustach. Umierał pogodnie, a raczej radośnie. Żył 48 lat. Jego pierwszą biografię napisała bł. Kamila Battista Varano. Kiedy umierał jeden z braci powiedział: “o. Piotrze, ty umierasz śmiejąc się”.
Klemens XIII 10 sierpnia 1760 r. potwierdził jego kult.
Panie, światłem i mocą Twojej miłości prowadź nas drogami świętości, i za przykładem bł. Piotra, kapłana, utwierdź w nas dzieło, które zapoczątkowałeś i doprowadź je do końca, do dnia Jezusa Chrystusa. Który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.