Wniebowzięcie Najśw. Maryi Panny.
Maryja – uwielbiona we Wniebowzięciu – jest człowiekiem, który osiągnął pełnię zbawienia, aż do przemienienia ciała. Jest Kobietą przybraną w słońce i ukoronowaną dwunastoma gwiazdami. Jest Matką, oczekującą nas i zachęcającą do wędrówki tam, gdzie Ona przebywa. Jest znakiem naszego zbawienia i naszych losów wiecznych, ponieważ to co w Niej, dokona się również w nas, chociaż nie w takim stopniu. Warunkiem jednak tego jest łączność z Chrystusem tu na ziemi w miłości, ofierze, cierpieniu i radości.
Nikt z ludzi do końca świata nie skorzysta z daru zmartwychwstania. Zaistniał jedynie jeden wyjątek: za Synem poszła Matka. Maryja nie mogła dzielić innych losów niż Ten, którego porodziła i owinęła w pieluszki. Doświadczyła szarego, zwykłego życia dlatego, ponieważ Bóg chciał, ażeby dar zbawienia był ukryty do czasu. Środowiskiem bowiem Jego daru tu na ziemi jest prostota, naturalność, zwykłość. Jest to najwłaściwszy klimat do wzrostu łaski, jej doceniania. Serce ludzkie nie gubi się wówczas w pozorach zewnętrznych, w przemijających wartościach, lecz jest tam, gdzie prawdziwy skarb.
Dopiero po śmierci Maryja ukazała bogactwo swojego życia i prawdziwą wartość siebie, jako człowieka. Dla człowieka jest wzorem naśladowania w dowartościowaniu tego, co jest ukryte. Jest to warunek do pełnej radości w życiu wiecznym, siła do nieutracenia tego, co stanowi nieprzemijającą wartość: życie z Chrystusem, zapewniające zmartwychwstanie.
“Matka Boga, Jezusa Chrystusa, jednym i tym samym rozporządzeniem Opatrzności w przedziwny sposób niepokalana w poczęciu, nieskalana Dziewica w Boskim macierzyństwie, doskonała towarzyszka Boskiego Zbawiciela, odnoszącego pełne zwycięstwo nad grzechem i jego skutkami, otrzymała jako najwspanialsze zwieńczenie swych przywilejów dar wolności od zepsucia cielesnego, i podobnie jak Syn, po zwycięstwie nad śmiercią, została z ciałem i duszą wzięta do chwały niebios, by tam zajaśnieć jako Królowa zasiadająca po prawicy swego Syna, nieśmiertelnego Króla wieków” (Pius XII).
1 listopada 1050 r. papież Pius XII uroczyście ogłosił prawdę wiary o Wniebowzięciu Najśw. Maryi Panny.
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty wzniosłeś do niebieskiej chwały ciało i duszę Niepokalanej Dziewicy Maryi, Matki Twojego Syna, spraw, abyśmy nieustannie troszczyli się o dobra duchowe i wysłużyli sobie udział w Jego chwale. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.