Bł. Juniper Serra (1713 – 1784), kapłan, misjonarz z Zakonu Braci Mniejszych.
Urodził się 24 listopada 1713 r. w Petra (30 km od Palma) na Majorce z rodziców Antoniego i Małgorzaty z d. Ferrer. Na chrzcie św. otrzymał imiona Michał Józef. Z 5 dzieci, jakie rodzice wydali na świat, 3 zmarło w niemowlęctwie. Oprócz Michała dojrzałego wieku dożyła młodsza o 3 lata Joanna Maria. Z nią i z jej synem, późniejszym kapucynem o. Michałem de Petra (+1803), o. Juniper utrzymywał żywe kontakty.
Rodzice byli ubodzy, utrzymywali się z pracy na roli. Byli jednak głęboko religijni. Michał wcześnie zetknął się z franciszkanami przy kościele św. Bernardyna ze Sieny, który prowadził szkołę. Do niej uczęszczał Michał ucząc się religii, matematyki, łaciny, czytania, pisania oraz śpiewu (miał piękny głos). Był ministrantem u franciszkanów. Odznaczał się czcią do Najśw. Sakramentu i żywym nabożeństwem do Matki Bożej. Pomagał rodzicom na roli i bardzo interesował się misjami. Znał bardzo dobrze życiorys św. Franciszka Solano, misjonarza franciszkańskiego w Ameryce Południowej.
W wieku 17 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Nowicjat rozpoczął 14 września w 1730 r. w Palma. Składając pierwsze śluby 15 września 1731 r. wybrał sobie imię zakonne Juniper – Jałowiec, pragnął bowiem naśladować umiłowanego towarzysza pełnego prostoty św. Franciszka z Asyżu. Filozofię i teologię studiował w Palma. W 1736 lub 1737 roku został wyświęcony na kapłana. Widziano w nim przyszłego wychowawcę i profesora, dlatego kontynuował studia specjalistyczne w Palma. W 1740 r. został mianowany lektorem filozofii, a 2 lata później uzyskał doktorat z teologii. W wieku 31 lat był promowany profesorem uniwersytetu bł. Rajmunda Lulli w Palma otrzymując katedrę teologii szkotystycznej.
O. Juniper był gorliwym wykładowcą, wiernym nauce Kościoła, pełnym czci i nabożeństwa do Najśw. Maryi Panny w tajemnicy Niepokalanego Poczęcia. Wiele czasu spędzał w konfesjonale. Był poszukiwanym kierownikiem duchowym. Był również sławnym kaznodzieją głównie wielkopostnym.
Jego pasją była ewangelizacja misyjna. W 1749 r. opuścił Majorkę i katedrę uniwersytecką, by całkowicie poświęcić się misjom w Ameryce. 7 grudnia 1749 r. przybył do Vera Cruz w Meksyku. Pieszo (500 km) dotarł do miasta Meksyk. W czasie podróży nabawił się choroby, która nie opuściła go już do końca życia (zakażenie w lewej stopie). W 1750 r. przybył do Sierra Gorda pracując tam jako misjonarz i przełożony przez 8 lat. Poznał język indiański pama i w tym języku opracował katechizm i modlitewnik. Chcąc pociągnąć Indian do Chrystusa, dokładał starań, aby Msza św. i obrzędy paraliturgiczne były sprawowane z wielką wystawnością i plastycznie (urządzał ruchome szopki, a nabożeństwo Drogi Krzyżowej udramatyzował). Zwracał uwagę na osobisty przykład misjonarzy. Spowiadał się wobec całej wspólnoty przed głównym ołtarzem.
Z działalnością religijną łączył wysiłki nad podniesieniem cywilizacyjnym Indian. O. Juniper uczył więc Indian uprawy roli, hodowli bydła, wyrabiania cegły oraz posługiwania się różnymi narzędziami. Owocem tych wysiłków było zarówno podniesienie ekonomiczne tubylczych mieszkańców, jak i pozyskanie ich do wiary chrześcijańskiej.
W 1758 r. przełożeni skierowali o. Junipera wraz z o. Franciszkiem Palňu do Teksasu nad rzeką San Saba, gdzie apostołował wśród Apaczów. Wnet został odwołany do kolegium San Fernando. Wiódł tu życie ściśle klasztorne: wspólne modlitwy w dzień i w nocy, prace przy kościele franciszkańskim (spowiedź, kierownictwo duchowe, kazania) oraz pomoc duszpasterska innym kapłanom. Obliczono, że o. Juniper w latach 1758 – 1767 przeszedł apostołując 4400 km pieszo! Przez 3 lata był magistrem nowicjatu.
Gdy w 1767 r. jezuitów wydalono z Kalifornii, prowadzone przez nich misje powierzono franciszkanom. Mianowany przełożonym udał się z 14 współbraćmi do Dolnej Kalifornii. O. Juniper napisał następujące słowa: “Biorę udział w tej podróży na chwałę Boga i dla nawrócenia niewiernych dla naszej świętej wiary katolickiej”. W 1769 r. przybył do granic Kalifornii Górnej i tu założył pierwszą placówkę misyjną w San Diego. Z czasem na przestrzeni tysiąca mil powstawały ośrodki ewangelizacji i kultury chrześcijańskiej, które dały początek miastom. Zostały one nazwane imionami świętych: San Diego (1769), San Carlos (1770), San Antonio (1771), San Gabriele (1771), San Luis Obispo (1772), San Francisco (1776), San Juan Capistrano (1776), Santa Clara (1777), San Buenaventura (1782).
W 1777 r. otrzymał przywilej udzielania sakramentu bierzmowania, z jego rąk kilka tysięcy wiernych otrzymało ten sakrament. Nie brakowało trudności w stosunkach z władzami cywilnymi. O. Juniper nie zniechęcał się, ale siły fizyczne opuszczały go.
Zmarł 28 sierpnia 1784 r. w misji Carmel w Monterey; w Zakonie przeżył 54 lata, w kapłaństwie 46, a na misjach 35.
Historycy różnie oceniali jego dzieło. Jednak wystawiono mu około 200 pomników. Od 1931 r. jego statua znajduje się w sali Kongresu w Waszyngtonie.
W 1935 r. w Seattle (stan Waszyngton) powstał “Serra Club”, którego głównym celem jest popieranie i rozwijanie powołań kapłańskich, zakonnych, misyjnych, a także wzbudzanie wśród świeckich powołania do służby w Kościele. Patronem ruchu jest o. Juniper Serra. Nazywają go “apostołem Kalifornii” i “ojcem Ameryki”.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go 25 września 1988 r.
Modlitwa: Boże, Ty przez misjonarską działalność bł. Junipera pociągnąłeś do światła Ewangelii liczne ludy Ameryki, daj wszystkim wiernym tę samą gorliwość w rozszerzaniu wiary, aby na całej ziemi Kościół święty cieszył się z nowych wyznawców. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.