Bł. Serafina Sforza, wdowa i zakonnica II Zakonu (1434 – 1478).
Serafina Sforza pochodzi z dostojnego rodu hrabiów z Montefeltro. Urodziła się w Urbino około 1434 r., jako ostatnia córka Antoniego Guido i Katarzyny Colonna, siostrzenicy papieża Marcina V. Gdy miała 4 lata zmarła jej mama, a 5 lat później ojciec. Jakiś czas pozostała jeszcze w Urbino najpierw pod opieką brata Oddantoniego, a po jego tragicznej śmierci pod opieką przyrodniego brata Fryderyka.
W marcu 1446 r. osieroconą dziewczyną zajął się w Rzymie wuj kardynał Prosper Colonna. Dnia 9 stycznia 1448 r. młodziutka Serafina poślubiła 41-letniego Aleksandra Sforza, pana z Pesaro. Wnet pozostała samo, bo mąż pojechał na wojnę do Lombardii. Serafina musiała wtedy ścierpieć wiele krzywd, pomówień i kalumnii podnoszonych względem jej osoby. Aleksander chciał się uwolnić od młodej żony. Kilkakrotnie usiłował ją otruć, a pewnej nocy zamierzał udusić. Nie pomogły żadne rozmowy i zapewnienia Serafiny, że jest niewinną. Mąż Aleksander odstawił ją do klasztoru Corpus Christi klarysek w Pesaro. Po otrzymaniu koniecznej dyspensy od papieża Kaliksta III, odbyła nowicjat i złożyła profesję zakonną w sierpniu 1457 r. W klasztorze była wzorem dla innych. Niemal wszystkie swe modlitwy i uczynki pokutne ofiarowała o nawrócenie męża. Bóg wysłuchał jej modły. Pewnego dnia Aleksander zapukał do furty i rzucił się do nóg S. Serafiny prosząc o wybaczenie. Serafina wybaczyła mu i ze łzami radości dziękowała Bogu za tę łaskę. Mąż zmienił się zupełnie. Dobrymi uczynkami, pokutą i modlitwą starał się zadośćuczynić za dawne życie.
S. Serafina przeżyła w klasztorze klarysek 21 lat będąc zbudowaniem współsióstr, ćwicząc się w cnotach chrześcijańskich, w miłości do Boga i bliźniego, w pokorze, poście i surowym ubóstwie. W 1475 r. została ksienią w klasztorze.
Mając 44 lata umarła w klasztorze Corpus Christi dnia 8 września 1478 r. Kult jej zatwierdził papież Benedykt XIV dnia 17 lipca 1754 r.
Boże, Ty wezwałeś bł. Serafinę, aby wszystkimi siłami poszukiwała Królestwa niebieskiego na drodze doskonałej miłości, udziel także nam, którzy ufamy jej wstawiennictwu, byśmy postępowali w radości chrześcijańskiej na drodze Twej miłości. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.