Bł. Bonawentura z Barcelony (1620 – 1684), brat I Zakonu.
Urodził się 24 listopada 1620 r. w Riudoms (Hiszpania) w biednej, ale pobożnej rodzinie. Z powodu biedy musiał przerwać naukę i podjąć się pracy na polu i pasieniem trzody. W wieku 18 lat za namową ojca ożenił się, ale małżonkowie żyli ze sobą jak brat z siostrą. Po 16 miesiącach małżeństwa zmarła mu żona. 14 lipca 1640 r. przywdział habit franciszkański w klasztorze w Escornalbou. Po złożeniu profesji 17 lat przeżył w różnych klasztorach w Katalonii, gdzie był kucharzem, furtianem i kwestarzem.
W 1658 r. przybył do Włoch. Odwiedził sanktuaria w Loreto i w Asyżu. Krótko był w klasztorze na Aracoeli w Rzymie, a potem przebywał w Lacjum, gdzie zakładał klasztory – pustelnie. Osobiście został przyjęty przez papieża Aleksandra VII, z którym rozmawiał na temat klasztorów – pustelni. Zakładał pustelnie w Ponticelli, Montorio Romano, Vicovano i św. Bonawentury na Palatynie w Rzymie. Te klasztory utworzyły autonomiczną kustodię. Musiał przezwyciężyć wiele trudności. Kilkakrotnie był gwardianem w tych domach. Ułożył specjalne statuty, które zatwierdził papież. Był przyjacielem papieży Aleksandra VII, Klemensa IX, Klemensa X i Innocentego XI.
W niezwykły sposób umiłował biednych. Był człowiekiem praktycznym. Bóg ubogacił go charyzmatem jak czytanie w sercach, kontemplacja, ekstazy i cuda.
Zmarł w Rzymie 11 września 1684 r.
Pius X beatyfikował go 10 czerwca 1906 r.
Wielki i miłosierny Boże, Ty zleciłeś bł. Bonawenturze z Barcelony misję doprowadzenia Zakonu Braci Mniejszych do źródeł duchowości przez zakładanie pustelni, za jego wstawiennictwem, spraw, abyśmy wzrastali w poznaniu Ciebie i postępowali przed Tobą w duchu św. Ewangelii przynosząc obfite owoce. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.