Historia o nielitościwym dłużniku zostawia nas z jednym pytaniem: „Dlaczego?”. Jaki był powód okrutnego potraktowania współsługi? Czyżby nielitościwy dłużnik sądził, że tylko on ma prawo do łaski? Może był zwyczajnie niemądry? A przecież chyba swojego współsługę – dłużnika lubił, skoro pożyczył mu niebagatelnych 100 denarów? Nielitościwy dłużnik nie wykształcił w sobie odruchu dzielenia się dobrem. A przecież imma, czyli mama, tyle razy mówiła mu, gdy był mały: „Menachemie, podziel się plackiem z rodzynkami z Icchakiem i Jaakovem”. I pewnie mały Menachem dzielił się słodyczami, tyle że z bólem serca i poczuciem krzywdy. Może dług pojawił się dlatego, że nielitościwy dłużnik doszedł do przekonania, że mu się te pieniądze należą. Brutalne sprowadzony do rzeczywistości, zamiast wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, zdobywa się na upokarzające żebranie o łaskę. Sam nieodpowiedzialny, nie potrafi docenić odpowiedzialności współsługi, gotowego uregulować dług w ciągu 3 miesięcy. Nielitościwy dłużnik sądzi, że miał szczęście i że ono go nigdy nie opuści. Nielitościwy dłużnik nie rozumie, że jego panu było jego samego, jego żony i dzieci zwyczajnie żal. Pan nielitościwego dłużnik ma współczujące i wrażliwe serce. I może najstraszniejsze jest w tej przypowieści to, że wielkoduszność pana wcale nielitościwemu dłużnikowi nie imponuje. On nie chce naśladować swojego szlachetnego pana; nie chce być jak on. Wspaniałomyślność nie jest dla niego wartością. W opinii nielitościwego dłużnika jego pan miał po prostu dobry dzień. A może nielitościwy dłużnik sądzi, że pan zrozumiał, że „zaszły nieoczkiwane okoliczności”, że „mimo zwielokrotnionych wysiłków niemożliwym było zapobieżenie stratom”, czyli że w sumie nielitościwy dłużnik nic tu nie zawinił? Nielitościwy dłużnik nie jest zainteresowany serdecznymi relacjami ze współsługami. Wielkoduszne darowanie długu współsługi z pewnością zaskarbiłoby sympatię i szacunek innych. Jemu jednak do pełni szczęścia trzeba było 300 denarów. I to jest nie tylko smutne, ale i dziwne: interesują go pieniądze, ale się na nich nie zna, skoro doprowadził do monstrualnego długu. Nie zrozumiał także lekcji, udzielonej mu przez mądrego i miłosiernego pana: że pieniądze nie są najważniejsze. Może pan liczył, że sługa, któremu okazał miłosierdzie, będzie staranniej zarządzał powierzonym mu dobrem? Przypowieść o nielitościwym dłużniku znakomicie ilustruje tezę, że człowiek jest w stanie zmarnować każde otrzymane dobro, zwłaszcza gdy w ogóle do niego nie dociera, że jego udziałem stało się wielkie i niezasłużone dobro. Powiedział ktoś mądrze, że największym grzechem chrześcijan jest brak wyobraźni. Zaiste świętą rację miały nasze mamy, ucząc nas dziękowania za otrzymywane prezenty i dzielenia się otrzymywanymi słodyczami. Moim skromnym zdaniem nielitościwy dłużnik musiał mieć z tym wielkie kłopoty…
Człowiek jest w stanie zmarnować każde otrzymane dobro
Byo. Waldemar Polczyk OFM
wrz 16, 2023
EWANGELIA (Mt 18, 21-35) – Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?»
Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.
Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać.
Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: „Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam”. Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował.
Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!” Jego współsługa padł przed nim i prosił go: „Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie”. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu.
Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło.
Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu.
Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu».
24 niedziela zwykła