Bł. Ignacy z Santhiá (1686 – 1770), kapłan, kapucyn.
Urodził się 5 czerwca 1686 r. w Santhiá, we włoskim Piemoncie, z rodziców Piotra Pawła Belvisotti i z Marii Elżbiety Balocco. Na chrzcie św. otrzymał imię Wawrzyniec Maurycy. W Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów zmienił na Ignacy.
Gdy miał 8 lat stracił ojca. Wychowaniem jego zajął się pewien pobożny kapłan. Od dzieciństwa wyróżniał się pobożnością i obyczajami.
W 1710 r. przyjął święcenia kapłańskie i wnet został mianowany kanonikiem kościoła kolegiackiego w Santhiá. Nie przyjął urzędu proboszcza. W 1716 r. wstąpił do Kapucynów, a rok później złożył śluby zakonne. Przez 25 lat był gorliwym, niestrudzonym i poszukiwanym spowiednikiem. Był dobrym kierownikiem duchowym. Nadto pełnił posługę mistrza nowicjuszy w klasztorze Monte di Torino. Gdy jeden z jego uczniów, pracujących na misjach w Kongo, stracił wzrok, uprosił, aby schorzenie przeszło na niego. Tak się też stało; później lekarze z Turynu zdołali go wyleczyć.
W czasie wojny secesyjnej pracował jako kapelan wojskowy spiesząc z pomocą fizyczną i duchową. Nauczał katechizmu młodych i dorosłych. Był poszukiwanym i wytrawnym rekolekcjonistą. Słynął z daru przepowiadania i czytania w sercach ludzkich, a przede wszystkim z tego, że długie godziny spędzał na klęczkach przez Najśw. Sakramentem. Przepowiedział dzień swojej śmierci.
Zmarł w wieku 84 lat dnia 22 września 1770 r.
Dnia 17 kwietnia 1966 r. papież Paweł VI zaliczył go w poczet Błogosławionych.
Boże, Ojcze miłosierny, spójrz na tę oto Twoją rodzinę, obciążoną świadomością własnych win i udziel jej przez wstawiennictwo i przykład bł. Ignacego, kapłana, pewności Twojej serdecznej miłości. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.