Św. Pacyfik z San Severino (1653 – 1721), kapłan I Zakonu.
Urodził się 1 marca 1653 r. w San Severino Marche (Włochy) jako ostatni z trzynaściorga dzieci szlachetnych rodziców Antoniego Marii Divini i Marii Anieli Bruni. Po śmierci rodziców przyjął go do siebie wujek Luzizo Bruni, przełożony katedry w San Severino Marche, dobry, wykształcony kapłan, ale bardzo wymagający. Gdy miał 17 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych 28 grudnia 1671 r., a 4 czerwca 1678 r. został wyświęcony na kapłana.
W klasztorze Chrystusa Ukrzyżowanego w Treia przygotował się do apostolatu i nauczania. 25 września 1681 r. został mianowany kaznodzieją i lektorem. Przez 10 lat skutecznie nauczał po wioskach i siołach Gór Apenińskich, a dzięki umiejętności czytania w myślach i sumieniach, potrafił przywieść wiele osób do prawdziwej skruchy i pokuty.
W wieku 45 lat jego aktywny apostolat dobiegł kresu, kiedy nabawił się choroby, skutkiem której stracił wzrok, słuch i okulał. Do tych słabości dodał jeszcze własne umartwienia, które ofiarował w intencji nawrócenia grzeszników. Spotkały go również różne niesłuszne pomówienia, oszczerstwa i oskarżenia, przed którymi nie bronił się. Zachował w ciszy pokój duszy, który z takim wysiłkiem nabył pracą i cierpieniem.
Stan jego zdrowia z dnia na dzień pogarszał się, tak iż w ostatnich latach życia nie celebrował Mszy św., nie słuchał spowiedzi św. wiernych i nie uczestniczył w życiu wspólnoty.
Dnia 11 czerwca 1721 r. odwiedził go ks. Aleksander Calvi, biskup San Severino, i na pożegnanie o. Pacyfik powiedział: “Ekscelencjo, do Nieba, do Nieba. Ks. biskup wyprzedzi mnie, a ja wkrótce też pójdę”. Biskup zmarł 25 lipca a o. Pacyfik 2 miesiące później, bo 24 września 1721 r.
Grzegorz XVI ogłosił go Świętym 26 maja 1839 r.
Ojcze, udziel nam Ducha mądrości i miłości, który zajaśniał jak lampa w Kościele w Twoim pokornym kapłanie św. Pacyfiku, i spraw abyśmy Ci służyli z takim samym zaangażowaniem wiary i czynów, i abyśmy stali się godni Twojej miłości. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.