Bł. Bernardyn z Feltre (1439 – 1494), kapłan I Zakonu.
Był pierworodnym synem Donata Tomitano i Korony Rambaldoni. Urodził się w 1439 r. w Felte (Włochy). 14 maja 1456 r. w Padwie wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Człowiek utalentowany o zdolnościach językowych w wieku 11 lat czytał i pisał po łacinie. Studiował prawo w Padwie. Po ukończeniu teologii w Wenecji przyjął święcenia kapłańskie w 1463 r. Od 1469 r. do końca życia jako niestrudzony kaznodzieja przemierzał środkowe i północne Włochy, często pieszo i boso. Był niskiego wzrostu i wątłego zdrowia.
Wszystkimi siłami zwalczał lichwę. Wielokrotnie grożono mu, bito, a nawet zamierzano zabić. Czynili to lichwiarze. Nazywał siebie “maleńkim”, a gdy przemawiał to wydawało się, że to wulkan. Dla o. Bernardyna nie wystarczało przemawiać, upominać, nauczać. Zakładał banki pod nazwą “Góry Miłosierdzia”; były to organizacje bankowe dla biednych, gdzie udzielano kredytów po najniższych zyskach. Nie było to aż tak coś nadzwyczajnego, ale lichwiarze już tak nie wzbogacali się na biednych. “Wzgórza Miłosierdzia” szybko rozszerzały się i przynajmniej troszkę ulżyły dolę biednych.
O. Bernardyn głosił misje i rekolekcje wielkopostne w głównych miastach włoskich. Jego kazania ściągały tłumy wiernych. Mówił żywo dialogując ze słuchaczami. Posługiwał się dowcipami, ganił obyczaje kobiet, wytykał niesprawiedliwość, tępił lichwę, zachęcał do przyjmowania sakramentów św. i do nabożeństwa do Matki Bożej.
Zmarł w Pawii 28 września 1494 r.
Papież Innocenty X zatwierdził jego kult 13 kwietnia 1654 r.
Boże, Ty dałeś Kościołowi bł. Bernardyna, kapłana, sławnego kaznodzieję i obrońcę ubogich, spraw, abyśmy czynami wyrażali tajemnicę Twego zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.