Św. Daniel (+1227), kapłan i męczennik I Zakonu.
Siedmiu braci z Zakonu Braci Mniejszych, z których sześciu było kapłanami: Daniel, Anioł, Samuel, Leon, Mikołaj, Hugolin, a siódmy Donnukus lub Donninus, poprosiło brata Eliasza, ministra generalnego Zakonu, aby mogli udać się do Maroka, by głosić Ewangelię Chrystusa. Otrzymawszy pozwolenie udali się do Aragonii, a stamtąd do Centa w Maroku. W piątek 1 października w nocy przygotowali program swego nauczania. Po odbyciu spowiedzi św. i pełnym uczestnictwie w Eucharystii rankiem pojawili się na ulicach i placach Centa i napełnili miasto nauką Chrystusa.
Szybko zostali pochwyceni, uwięzieni i skazani na karę śmierci. O. Daniel w więzieniu napisał list do chrześcijan Centa: “Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, który pociesza nas w każdym utrapieniu. On przygotował dar na ofiarę patriarchy Abrahama. On z polecenia Pana wyszedł z ziemi swojej, chociaż nie wiedział dokąd ma iść. To mu zostało poczytane jako usprawiedliwienie i dlatego został nazwany przyjacielem Boga. Tak, iż ten, kto jest mądry niech stanie się głupim, ponieważ mądrość tego świata jest głupstwem przed Bogiem.
Oto słowa Jezusa: idźcie i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu; sługa nie jest większy od pana swego; jak i to: mnie prześladowali – was także będą prześladować. On skierował nasze stopy na drogi swej chwały dla zbawienia wierzących, dla chwały chrześcijan i na potępienie niewiernych, jak mówi apostoł: jesteśmy miłą wonią Chrystusa, dla jednych wonią życia, dla drugich wonią śmierci za śmierć”.
Został ścięty października 1227 r.
Leon X 22 stycznia 1516 r. zatwierdził jego kult jako Świętego.
Wszechmogący wieczny Boże, ty ozdobiłeś św. Daniela, kapłana i jego towarzyszy chwałą poświęcenia się Chrystusowi, przyjdź z pomocą naszej ludzkiej słabości, abyśmy mogli trwać silni w wierze, tak jak oni stali się bohaterami, kiedy oddali życie za Ciebie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.