Bł. Helena Enselmini (1208 – 1242), dziewica II Zakonu.
Przyszła na świat w 1208 r. w Padwie (Włochy). Kiedy w 1220 r. św. Franciszek wracał ze Wschodu zatrzymał się w Padwie, gdzie założył klasztor klarysek Świętej Maryi w Arcella. Według tradycji gdy miała 12 lat przyjął ją do klarysek i oblekł w szatę zakonną. Już jako dziewczynka przejawiała zamiłowanie do modlitwy, unikała zabaw, szukała okazji, by ofiarować swe życie Bogu. Po 5 latach pobytu u klarysek s. Helena miała złożyć swoje śluby zakonne w stygmatyzowane ręce św. Franciszka.
S. Helena pałała szczególną miłością i nabożeństwem do Męki Chrystusowej na wzór św. Franciszka. W 1230 r. bardzo poważnie zachorowała przybita do łóżka przez 15 miesięcy wśród licznych spazmów i wysokiej gorączki. Potem doszło zapalenie opłucnej. Bezsenne noce spędzała na modlitwie, bolała nad niemożnością uczestniczenia w życiu wspólnym sióstr. W tych trudnych chwilach pociechą, umocnieniem i kierownikiem duchowym był św. Antoni z Padwy, który w latach 1227, 1229 – 1231 przebywał w Padwie. W 1227 r. był tam jako prowincjał i zamieszkał obok Arcella. O. Antoni umacniał ją duchowo w cierpliwości i wierze, ona ofiarowała swe cierpienia o błogosławieństwo w pracy swego kierownika i ojca duchownego, stając się misjonarką pragnieniem.
Choroba jej nasilała się coraz bardziej, s. Helena utraciła mowę, potem wzrok i możność poruszania się, doznając ustawicznie ciężkich bólów. Cierpieć tak miała przez 16 lat, ale w mistycznej łączności z Ukrzyżowanym.
Św. Antoni zmarł 13 czerwca 1231 r. w bezpośredniej bliskości jej celi zakonnej, a ona nie mogła nawet być przy jego śmierci, unieruchomiona w łóżku, niewidoma i niema.
Zakończyła swe życie, bogata w zasługi, dnia 4 listopada 1242 r. mając 34 lata. Do 1509 r. jej ciało spoczywało w Arcella, a potem razem z klaryskami została przeniesiona do klasztoru Wszystkich Świętych. Od 1810 r. relikwie bł. Heleny spoczywają w kościele św. Zofii.
Dnia 29 października 1695 r. Innocenty XII zatwierdził jej kult jako Błogosławionej.
Boże, Ty w bł. Helenie, rozpłomienionej Twoim duchem miłości, połączyłeś kontemplację Chrystusa ukrzyżowanego z ustawiczną posługą dla współsióstr, uczyń nas, za jej wstawiennictwem, uczestnikami tajemnicy Chrystusowej, byśmy radowali się objawieniem Jego chwały. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.