Bł. Jan Duns Szkot (1265 – 1308), kapłan, doktor subtelny i maryjny I Zakonu.
Urodził się w Duns (Szkocja) w 1265 r., przez co otrzymał przydomek Szkot. W 13 roku życia został przyjęty do szkoły początkowej franciszkanów w Haddington. Po wstąpieniu do Zakonu Braci Mniejszych (przed 1291 r.) uzupełnił swoje wyższe studia w Oksfordzie i w Paryżu. 17 marca 1291 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Oliviera Sutton´a z Lincolu. Do 1300 r. prowadził wykłady z filozofii i teologii w Cambridge i Oksfordzie.
W 1302 r. nauczał w Paryżu (dzielnica łacińska) w Studium Zakonu, które było filią uniwersytetu. Tu opracowywał komentarze do sentencji Piotra Lombarda, bronił publicznie prawdy Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi Panny i został nazwany “doktorem subtelnym”. W 1303 r. odmówił przyłączenia do zwołanego przez króla Filipa IV Pięknego schizmatyckiego soboru wymierzonego przeciwko papieżowi Bonifacemu VIII i z tego powodu zmuszony został na opuszczenie na pewien czas Paryża.
W 1305 r. wrócił do Paryża i został “mistrzem teologii”. W 1307 r. z powodów, które nie są wystarczająco jasne, jeszcze raz zmuszony był opuścić Paryż. Wówczas udał się do Niemiec, gdzie tryumfalnie został przyjęty w Kolonii.
O. Jan Duns Szkot kładł nacisk w swoim nauczaniu na powszechny prymat Chrystusa, Niepokalane Poczęcie Maryi, pierwszeństwo miłości nad wiedzą, woli na rozumem oraz wartości każdej osoby. Słynne zdanie Jana Dunsa Szkota: “Potuit, decuit, ergo fecit”.
Zmarł w Kolonii dnia 8 listopada 1308 r. Jego grób znajduje się w kościele Braci Mniejszych Konwentualnych; wpierw w Kaplicy Trzech Króli, a od 1320 r. przed głównym ołtarzem.
20 marca 1993 r. w czasie uroczystych Nieszporów w bazylice św. Piotra w Rzymie papież Jan Paweł II potwierdza kult Szkota dla Kościoła powszechnego.
Boże, Ty w bł. Janie Dunsie Szkocie dałeś Twojemu Kościołowi wzniosły wzór nauki, udziel nam światła dla zrozumienia jego nauczania i siły do naśladowania jego przykładu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.