Św. Jan od Pokoju (ok. 1270 – 1340), eremita III Zakonu.
Urodził się w Pizie (Włochy) około 1270 r. w rodzinie Cini i był nazywany “od pokoju”, ponieważ przez długi czas miał swój erem w pobliżu “bramy pokoju” w Pizie. W młodości został dobrze wychowany w duchu chrześcijańskim. Jako jeden z pierwszych Pizan wstąpił do III Zakonu. Był też żołnierzem w Republice Pizańskiej.
W 1305 r. opuścił służbę wojskową oddając się życiu pokutnemu i uczynkom miłosierdzia. Założył “Pobożny dom miłosierdzia” dla chorych i biednych, przyjmował w nim też pielgrzymów i spieszył z pomocą potrzebującym. Dzięki niemu i jego bezinteresownym i hojnym współpracownikom wielu ludzi skorzystało z tej pomocy.
Od 1305 r. do 1319 r. był prezesem rady administracyjnej “pobożnego domu”. Jednak to, co najbardziej go pociągało to życie eremickie. To był jego ideał. Dlatego w małej celi obok “Bramy Pokoju” całkowicie oddał się modlitwie i pokucie celem wynagrodzenia i naprawienia młodzieńczych lat. Wnet zasłynął jako pokutnik i eremita. Z tego powodu ludzie przychodzili do niego jak do ojca duchownego. Więcej, poczęli gromadzić się wokół niego jako jego uczniowie. Nazywano ich “Eremitami – Tercjarzami Franciszkańskimi”. W 1330 r. biskup Pizy przekazał im erem Świętej Maryi w Sambuca, który pod przewodnictwem br. Jana od Pokoju zajaśniał świętością. Pod koniec życia opuścił ten erem i powrócił do swojej celi przy “Bramie Pokoju”.
Zmarł 13 listopada 1340 r.
Dnia 10 września 1857 r. Pius IX potwierdził jego kult.
Boże, Ty wybrałeś bł. Jana od Pokoju jako wzór życia w samotności i miłosierdzia względem braci, spraw, abyśmy wzrastali w mądrości chrześcijańskiej i żyli w świetle Ewangelii. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.