Bł. Rafał Melchior Chyliński (1690 – 1741), kapłan I Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych.
8 stycznia 1690 r., we wsi Wysoczka w diecezji poznańskiej, przyszedł na świat Rafał Melchior Chyliński, franciszkanin konwentualny, człowiek wielkiej modlitwy i zarazem wielkiego serca dla ludzi biednych. Pochodził ze skromnej rodziny szlacheckiej. Lata jego życia i działalności przypadły na niełatwy, w dziejach Polski, okres saski. Były to smutne czasy i to nie tylko z punktu widzenia historii politycznej I Rzeczypospolitej, ale także z punktu widzenia moralności. Ileż było zadufania w sobie, bezmyślności, konsumizmu panoszącego się wśród najbogatszych warstw społecznych. I właśnie na tle tych czasów pojawia się człowiek, który, jak mówi o nim Jan Paweł II: “…jest protestem i ekspiacją. Bardziej niż protestem, ekspiacją za to wszystko, co niszczyło Polskę.”
Cofnijmy się jednak w czasy młodości bł. Rafała. Po ukończeniu szkoły parafialnej w Buku, dalsze nauki pobierał w jezuickiej szkole w Poznaniu. W 1712 r. wstąpił do wojska, gdzie służąc przez trzy lata, doszedł do stopnia oficerskiego. W 1715 r. wstąpił do franciszkanów konwentualnych w Krakowie. W 1716 r. złożył śluby zakonne, a rok później otrzymał już święcenia kapłańskie. Pracował w różnych klasztorach swego zakonu, najdłużej jednak w Łagiewnikach pod Łodzią i w Krakowie. Dał się tam poznać jako spowiednik i opiekun wszelkiej biedoty, chorych i kalek. Znany był ze swej dobroci, lecz również ze swoich surowych postów i niezwykłych umartwień. Gdy w 1736 r. w Krakowie wybuchła zaraza, o. Rafał cały poświęcił się chorym. Spełniał wokół nich wszelkie posługi nie dbając o własne bezpieczeństwo. Z oddaniem posługiwał biednym, zarażonym, wszystkim, którzy przychodzili do klasztoru w Łagiewnikach; nieraz, nie mając już nic innego, oddawał im własną porcję chleba albo własny płaszcz. Zdumiewał wszystkich swoją pokorą, zwłaszcza w przyjmowaniu upomnień. Współbracia zakonni, zwłaszcza zaś nowicjusze, widzieli w nim drugiego św. Franciszka z Asyżu – surowego wobec siebie, łagodnego i wyrozumiałego wobec innych. Opatrując, pewnego razu, zakaźnie chorego, zaraził się. Zmarł w Łagiewnikach 2 XII 1741 r.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się wkrótce po jego śmierci. Został jednak przerwany przez rozbiory Polski. Udało się jedynie w roku 1786 uzyskać dekret ważności, zarówno procesu informacyjnego jak i apostolskiego. Kongregacja Obrzędów dekretem z 17 XI 1926 r. wznowiła proces beatyfikacyjny, zaś dnia 13 V 1949 r. Pius XII wydał dekret o heroiczności cnót ojca Rafała Chylińskiego.
9 VI 1991 r., podczas swojej czwartej pielgrzymki do Polski, papież Jan Paweł II ogłosił ojca Rafała Melchiora Chylińskiego błogosławionym w Warszawie.
Modlitwa: Boże, światło i Pasterzu wiernych, Ty postawiłeś błogosławionego Rafała na czele Twojego ludu, aby go karmił słowem i kształtował własnym przykładem, spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem zachowali wiarę, której nauczał, i szli drogą, którą nam wskazał. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.