Bł. Bentivogliusz de Bonis (ok. 1188 – 1232), kapłan I Zakonu.
Urodził się około 1188 r. w San Severino (Włochy). Jego rodzice to Girald i Albazja. Po wysłuchaniu płomiennego kazania franciszkanina o. Pawła ze Spoleto, Bentivogliusz udał się do Asyżu, gdzie sam św. Franciszek przyjął go do Zakonu Braci Mniejszych.
Przyjąwszy święcenia kapłańskie tak żył i postępował, że stał się wzorem doskonałości chrześcijańskiej. Bóg obdarzył go darem czynienia cudów, ekstaz i lewitacji. O. Bentivogliusz jakiś czas przebywał w klasztorze “Trave Bonato”, gdzie opiekował się i leczył pewnego trędowatego. Otrzymawszy polecenie przełożonych, by przeprowadził się do Monte San Vinicio k/Potenza Picena, oddalonego jakieś 20 km, wziął w swe ramiona owego trędowatego i przyniósł go do miejsca swego przeznaczenia, co stało się powodem podziwu ze strony ludzi.
Wiódł życie wyrzeczenia i pokuty, przez co stał się wzorem pokory, posłuszeństwa i miłosierdzia. Pracował niestrudzenie dla dobra i zbawienia ludzi jako kapłan przy ołtarzu, na ambonie i w konfesjonale. Pewnego dnia głosząc kazanie na jego czole miała ukazać się gwiazda, która oświetliła całą jego osobę. Żywił głębokie współczucie względem ubogich, opuszczonych i chorych, w których widział odbite oblicze samego Chrystusa.
Zmarł w uroczystość Narodzenia Pańskiego w 1232 r. w San Severino.
Papież Pius IX potwierdził jego kult 30 września 1852 r.
Boże, Ty w bł. Bentivogliuszu, kapłanie, dałeś Kościołowi przedziwny przykład miłości i cierpliwości, spraw, abyśmy zawsze szukali najpierw Twojego Królestwa i trudzili się dla niego i w ten sposób przysparzali braci Jezusowi Chrystusowi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.