W 12 dniu czerwca 2014 r. w święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana N.O. Prowincjał Alan Brzyski OFM, udzielił w kaplicy seminaryjnej WSD posługi akolitatu alumnowi IV roku fr. Makaremu Karolowi Lika OFM.
Podczas homilii N.O. Prowincjał zwracał szczególną uwagę na współodczuwanie z Sercem Jezusa Chrystusa i łączeniu z Nim każdego serca kapłana po to, by tak jak Chrystus w imieniu całego rodzaju ludzkiego zanosić Ojcu Przedwiecznemu prośby, uwielbienie, cześć, chwałę i dziękczynienie, a także by na sposób Chrystusa każdy kapłan wzbudzał w sobie te uczucia, którymi ogarnięta była dusza Boskiego Odkupiciela, gdy składał ofiarę z siebie samego.
Istotne jest także by oprócz naśladowania Jezusa-Kapłana przybierać w jakiś sposób postawę Jezusa-Żertwy ofiarnej, by zapierać się samego siebie ze względu na przykazania Ewangelii, by z własnej woli i ochoczo podejmować dzieło pokuty, w końcu by razem z Chrystusem ponieść mistyczną śmierć na krzyżu.
Słowa te odnosiły się do każdego kapłana obecnego kaplicy seminaryjnej WSD ale szczególnie do fr. Makarego, przyjmującego posługę akolity, który od tego momentu w towarzyszeniu i kroczeniu za Chrystusem, jak podaje etymologia słowa („akolita” z gr. rzeczownika akólouthos – „towarzyszący, idący za kimś”, czy też czasownika akóloutheo – „iść za kimś, naśladować, towarzyszyć”), będzie posiadał szczególne zadania podczas Mszy Św., jak i poza nią, a mianowicie:
przygotowanie ołtarza podczas Mszy św.;
rozdzielanie Komunii świętej podczas Mszy św.;
puryfikacja (oczyszczenie) naczyń liturgicznych: pateny, kielicha;
wystawienie Najświętszego Sakramentu w monstrancji, bez prawa błogosławienia;
zanoszenie Komunii Świętej chorym;
troska o organizowanie procesji eucharystycznych, ich przygotowanie;
przygotowanie uroczystości liturgicznych w parafii;
dzieła charytatywne (pomoc potrzebującym, organizowanie wolontariatu).
Akolita jest zatem nadzwyczajnym szafarzem Komunii Świętej podczas Mszy Świętej lub poza nią, ustanowiony aby wspomagać diakona i usługiwać kapłanowi. Posługi tej, według motu proprio Misteria quedam Pawła VI z 1972 roku, udziela się odpowiednim obrzędem tym wszystkim którzy zmierzają do przyjęcia kapłaństwa.
Do 1972 w Kościele łacińskim posługa akolitatu była ostatnią z pięciu tzw. święceń niższych (ostiariat, lektorat, egzorcystat, akolitat i subdiakonat) udzielana kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej.
Po Soborze Watykańskim II, ojciec święty Paweł VI postanowił odnowić i zreformować posługi (dawniej nazywane święceniami niższymi) i wyznaczył akolitom nowe miejsce w Kościele. Dokonał tego w swoim motu proprio Ministeria quaedam z dn. 15 sierpnia 1972 roku. Obecnie akolitat nie jest zastrzeżony dla kandydatów do kapłaństwa, jako pewien „stopień” w hierarchii. Co więcej, papież powierzył akolitom część obowiązków, które dawniej należały do subdiakonów, a także przywrócił część funkcji, które odebrano akolitom na przełomie wieków. Akolita nie jest już nazywany prawnie duchownym. Stał się szczególnym sługą ołtarza, ale teraz nie jest ustanawiany jedynie do posługiwania w liturgii, ale tez do posługiwania chorym i cierpiącym. Karmiąc się Eucharystią ma za zadania uczyć się szczerej miłości do potrzebujących.
