Na cześć i chwałę Najświętszej Trójcy! Ja brat …, pobudzony Bożym natchnieniem, aby wierniej iść za Ewangelią i wstępować w ślady naszego Pana, Jezusa Chrystusa, wobec zgromadzonych tutaj braci, w Twoje ręce, Bracie Alanie z mocną wiarą i zdecydowaną wolą: ślubuję Bogu Ojcu, Świętemu i Wszechmogącemu, żyć przez jeden rok, aż do uroczystości Świętej. Jadwigi Śląskiej, w posłuszeństwie, bez żadnej własności i w czystości; i jednocześnie ślubuję zachować życie i Regułę Braci Mniejszych, zatwierdzoną przez papieża Honoriusza, zgodnie z Konstytucjami Zakonu Braci Mniejszych.
Dlatego całym sercem oddaję się tej braterskiej wspólnocie, abym pod działaniem Ducha Świętego, powodowany przykładem Maryi Niepokalanej, za wstawiennictwem naszego Ojca świętego Franciszka i wszystkich Świętych i wspomagany waszą braterską pomocą, mógł nieustannie zmierzać do doskonałej miłości w służbie Boga, Kościoła i ludzi.
A ja, w imieniu Kościoła i naszej braterskiej wspólnoty, przyjmuję wasze śluby i jeśli je zachowacie, obiecuję wam ze strony Boga Wszechmogącego życie wieczne.
Oto tekst profesji czasowej, którą 16 dnia października br., w uroczystość św. Jadwigi Śląskiej, patronki naszej Prowincji zakonnej, 6 braci kleryków i brat juniorysta odnowili podczas Eucharystii o godzinie 15:00, w kościele parafialnym św. Jadwigi Śląskiej w Złotoryi. Przed wiekami święta Jadwiga sprowadziła do Złotoryi franciszkanów, natomiast tego dnia, w dzień szczególny w jej kulcie, zgromadziła w złotoryjskiej świątyni braci franciszkanów prowincji jej poświęconej i innych kapłanów, by razem z parafianami, uroczyście obchodzić święto jej dedykowane.
Mszy Świętej przewodniczył, okolicznościowe kazanie wygłosił i przyjął śluby zakonne Minister prowincjalny o. Alan Brzyski OFM. Podczas homilii N.O. Prowincjał, odwołując się do przemyśleń o. Stanisława Łucarza SJ (Wpatrzeni w Jezusa, Kraków 2001) mówił m.in. o tym, że Kościół stawia przed nami w osobie świętej Jadwigi, kolejny przykład świętości, przykład doskonałości życia chrześcijańskiego. O tej doskonałości świadczą liczne cechy, które często wymieniane są przy takich okazjach, np. w litanii, którą wszyscy zgromadzeni modlili się po uroczystym odśpiewaniu Te Deum laudamus:
Święta Jadwigo, ozdobo Kościoła świętego, Patronko Śląska i Polski, chwało stanu książęcego, wzorze poddania się woli Bożej, wzorze cnót chrześcijańskich, zwierciadło pobożności, wzorze świątobliwości, nauczycielko pokory, przykładzie cichości, splendorze czystości, Matko ubogich, ucieczko opuszczonych, cudowna lekarko chorych, orędowniczko pokoju, wzniosły przykładzie małżonki chrześcijańskiej, troskliwa wychowawczyni swoich dzieci i wnuków, gardząca światem służebnico Boga, niewinności pokutująca, niestrudzona apostołko Królestwa Bożego, prorokini przyszłych zdarzeń, troskliwa opiekunko podwładnych, hojna wspomożycielko zakonów, patronko budowanych kościołów, patronko pojednania i twórczej współpracy między narodami, patronko wyboru papieża Jana Pawła…
i tu można mnożyć kolejne cechy, które charakteryzują tą postać. Jednak byłby w błędzie ten, kto uważałby, że na praktykowaniu tych cnót opiera się doskonałość chrześcijańska. Wspomniane cnoty są jedynie zewnętrznym przejawem świętości. Sama jednak owa doskonałość jest czymś innym. Być chrześcijaninem, to znaczy być osobowo związanym z Jezusem i uznać Go za swojego jedynego Mistrza. Aby wyjaśnić tą prawdę N.O. Prowincjał posłużył się perykopą Ewangeliczną o bogatym młodzieńcu (Mk 10,17-27).
Bogaty młodzieniec został zaproszony do tego, aby zdecydował się na prawdziwą i głęboką relację z Jezusem, gdyż wtedy zamieszka w nim całe bogactwo życia.
Jezus mówi najpierw jeśli chcesz, ponieważ wolność jest jednym z najważniejszych elementów tego, aby odpowiedzieć na Jego wezwanie, jak mówi św. Augustyn, a za nim św. Bernard z Clairvaux: Deus omnes excedit angustias, sed libertate naturae, non enormitate substantiae. (Bóg, który sam jest Wolnością, wie, że największą radością człowieka jest wolność). Dlatego Bóg powołując każdego z nas do życia wiarą, zaczyna od wolności, mówiąc „jeśli chcesz”. Jeżeli w wolności człowiek odpowie wtedy usłyszy dalej:
Jeśli chcesz, idź sprzedaj wszystko, co masz. Jezus chce, by serce tego, który decyduje się iść za Nim, nie było przywiązane do czegokolwiek na ziemi, mówi „idź”, tzn., nie trać przy Mnie czasu, bo jeżeli nie rozwiążesz przywiązania twojego serca, nie będziesz w stanie pójść za Mną.
Mówi dalej i rozdaj ubogim, to co otrzymasz, za to, co sprzedałeś. Rozdaj ubogim tzn. pozbądź się ziemskich zabezpieczeń, zaufaj tylko Mi. A potem dopiero przyjdź. Potrzeba zatem zdobyć się na oderwanie od tego, co nas być może w dobrej sprawie zaangażowało, aby serce pomimo działalności społecznej, czy charytatywnej, było zawsze przy Bogu. Jesteśmy powołani do tego, by nieustannie wracać do Pana i z Nim jedynie budować.
Dopiero potem Jezus mówi przyjdź i chodź za Mną i w tym poleceniu mieści się cała tajemnica doskonałości chrześcijańskiej. Jezus wzywa nas do kroczenia za Sobą, nawet jeżeli przyjdzie nam kroczyć na ostatku, raz po raz przeżywając własne słabości i nieporadność. Kroczenie za Jezusem jest gwarancją pogłębiania relacji z Nim, nawet jeżeli przyjdzie nam stwierdzić, że jesteśmy bardzo słabi.
Kiedy wymieniamy liczne cnoty św. Jadwigi, N. O. Prowincjał zachęcał byśmy spojrzeli na jej relację z Bogiem i odkryli, że do tej samej relacji zostaliśmy powołani w wolności, by ofiara naszego życia, decyzja na to, by iść przez życie z Bogiem, wyzwalała radość, którą może dać tylko wolne serce.
Po Eucharystii wszyscy zebrani udali się na uroczysty posiłek.
