Dla każdego Seminarium okres święceń prezbiteratu i diakonatu jest najradośniejszym czasem w ciągu całego roku formacyjnego. Co roku bowiem każde Seminarium wydaje owoc w postaci nowych diakonów i prezbiterów. Również w sobotę 25 kwietnia br. dwóch alumnów fr. Roch Jerzy Dudek OFM i fr. Makary Karol Lika OFM oraz jeden diakon dk. Kazimierz Grzegorz Bojnicki OFM z Wyższego Seminarium Duchownego Franciszkanów Antonianum we Wrocławiu, przyjęli święcenia z rąk J. E. Ks. Abp Józefa Kupnego, Metropolity Wrocławskiego.
Na Mszy św. oprócz J. E. Ks. Abp Józefa Kupnego, byli obecni N.O. Prowincjał Alan Brzyski OFM, O. Rektor Wawrzyniec Wojtyra OFM i przełożeni WSD wraz z przyjezdnymi ojcami i braćmi zakonnymi z innych klasztorów prowincji św. Jadwigi. W Eucharystii uczestniczyli także Księża proboszczowie kandydatów do święceń, rodzice diakonów i neoprezbitera, jak i zaproszeni goście.
Sakrament święceń bierze swój początek z Ostatniej Wieczerzy, jaką spożył Jezus Chrystus ze Swoimi Apostołami w Wieczerniku w Wielki Czwartek. W czasie tej uczty, która jest pierwowzorem Mszy świętej, Chrystus pozostawił uczniom rodzaj testamentu, jakim były słowa: „To czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22, 19). Wielki Czwartek jest również dniem ustanowienia Eucharystii, której szafarzami mają być biskupi, kapłani i diakoni. Dlatego też sakramentu święceń udziela się w czasie Eucharystii, po liturgii słowa, a przed liturgią eucharystyczną.
Każdy kapłan jest powołany do potrójnej misji w Kościele, kapłańskiej, nauczycielskiej i pasterskiej. Mają oni kierować Owczarnią Bożą i służyć jej. Posługę kapłanów bardzo dobrze oddaje łacińskie słowo pontifex. Oznacza ono arcykapłana, ale w dosłownym tłumaczeniu mówi o tym, który buduje mosty. A właśnie kimś takim jest prezbiter, który mocą otrzymanych święceń ma pośredniczyć pomiędzy Bogiem a ludźmi, składać Bogu ofiary, zanosząc do Niego modlitwy, ale również reprezentować Go na ziemi wobec Jego ludu.
Do posługi biskupom Kościół od samego początku istnienia powoływał na mocy święceń diakonów, których zadaniem była pomoc w posługiwaniu biskupom (Dz 6, 2-6). Z biegiem czasu diakoni stali się też pomocnikami prezbiterów. Diakonat jest pierwszym stopniem święceń. Wyróżnia się dwa rodzaje diakonatu, stały, który otrzymują osoby świeckie i diakonat, który poprzedza świecenia kapłańskie. Różnica między nimi jest taka, że diakon stały nie otrzymuje dalmatyki (szata własna diakona, wyglądem zbliżona do ornatu, ale posiadająca rękawy) i nie składa przyrzeczenia celibatu. W czasie święceń diakonatu po odczytaniu Ewangelii rektor Seminarium przedstawia biskupowi kandydatów do święceń, których ten uznaje za godnych tej posługi. Po tym przedstawieniu biskup wygłasza homilię.
W homilii Ks. Arcybiskup zaznaczył, że przez wieki zadaniem prezbiterów jest świętość, w tym mają być wzorem dla innych, ponieważ z miłości do Chrystusa potrafią oni trwać przy Nim, niezależnie od przeciwności i prześladowań, potrafią realizować tą miłość poprzez troskę duchową sobie powierzonych dusz i tak jak św. Piotr zapytany po trzykroć o to czy miłuje Pana, tak każdy kapłan swoją wiernością, codziennie odpowiada na to pytanie, potrzebne by mógł aktualnością odpowiedzi pogłębiać i odnawiać zażyłość z Jezusem, Najwyższym Kapłanem.
Po homilii kandydaci składają wobec biskupa przyrzeczenie wierności swojemu ordynariuszowi. Zwieńczeniem tego jest włożenie złożonych rąk w ręce biskupa, co jest nawiązaniem do średniowiecznego obrzędu przekazania lenna lennikowi przez seniora. Następnie Konsekrator zaprasza wszystkich zebranych do wspólnej modlitwy litanią do Wszystkich Świętych. Po litanii biskup nakłada na każdego kandydata ręce i odmawia modlitwę konsekracyjną. Po modlitwie konsekracyjnej proboszcz nowo wyświęconemu diakonowi nakłada stułę przełożoną przez lewe ramię (jedno brzemię Chrystusa) i dalmatykę. Ubranemu w szaty diakonowi biskup powierza Ewangeliarz, a po tym przekazuje mu znak pokoju.
Obrzęd święceń prezbiteratu wygląda podobnie. Po przedstawieniu kandydata i homilii protagonista do kapłaństwa składa biskupowi przyrzeczenie posłuszeństwa. Po tym biskup zaprasza do modlitwy. Po zakończeniu litanii biskup nakłada ręce na kandydata i odmawia modlitwę konsekracyjną. Następnie proboszcz ubiera nowego prezbitera w stułę (symbol służby kapłańskiej) i ornat. Po biskupie na nowo konsekrowanego kapłana wkładają ręce wszyscy zebrani kapłani. To symbolizuje wspólnotę w kapłaństwie Chrystusowym. Po tym obrzędzie biskup namaszcza dłonie neoprezbitera krzyżmem, a następnie podaje mu patenę i kielich. Całość obrzędu święceń również kończy się znakiem pokoju.
Po zakończeniu obrzędu święceń rozpoczyna się liturgia eucharystyczna, w której neoprezbiter uczestniczy jako koncelebrans razem z biskupem i zebranymi kapłanami (za pismem „SŁUGA” nr 28 Alumnów WSD w Toruniu).
Nowo wyświęconym diakonom, dk. Rochowi i dk. Makaremu, jak i neoprezbiterowi o. Kazimierzowi życzymy aby przez całe swoje życie, podążali z ufnością i nadzieją za Panem, który w swoim miłosierdziu ukaże im Prawdę i obdarzy swoim błogosławieństwem.