Jak co roku na wiosnę, Sekretariat Formacji i Studiów Konferencji Północnosłowiańskiej Zakonu Braci Mniejszych organizuje warsztaty dla braci odpowiedzialnych za formację, czyli wychowywanie i przygotowywanie kandydatów do życia zakonnego. Tym razem zgromadziliśmy się w Warszawie w dniach 25-29 kwietnia, w klasztorze franciszkanów Prowincji Matki Bożej Anielskiej. Tradycyjnie był to czas braterstwa, przeżywanego i okazywanego przez wspólną Eucharystię i modlitwę, przez dzielenie się doświadczeniem, radościami i trudnościami oraz przez wspólną rekreację i bycie ze sobą. Osią całego spotkania, były zajęcia warsztatowe, które odbyły się pod hasłem: „Kryzys jako szansa wzrostu”.
„Zaburzenia pojawiają się wtedy, kiedy nie ma relacji”. Tymi słowami rozpoczął swój wykład o. Mateusz Hinc OFMCap – moderator tegorocznych warsztatów. W pierwszej części spotkania, prelegent wskazał na oczywiste i ukryte przyczyny kryzysów, zaznaczając, że kryzysy dotyczą nas i będą dotyczyły, ponieważ są niejako naturalną częścią naszego życia. Ważne jest, jak do nich podchodzimy i czy staramy się je dojrzale przeżyć. Zauważył też, że uciekając od konfrontacji z kryzysem, udając, że to nas nie dotyczy lub „zakazując” przeżywania kryzysów, będziemy ranić i siebie i innych.
Wychodząc od antropologii św. Pawła, czyli podziału człowieka na sferę fizyczną, psychiczną i duchową, o. Mateusz wskazał, że jesteśmy odpowiedzialni za rozwój wszystkich tych aspektów, najpierw w swoim życiu, a potem u powierzonych nam ludzi. Jako doświadczony psychoterapeuta, przestrzegał też, że niebezpieczne jest przeakcentowanie lub marginalizowanie którejś z tych sfer, co niestety jest często zauważalne w procesie formacji. Jako swoiste „patologie” wskazał duchownych, którzy w rzeczywistości są „niewierzącymi, ale praktykującymi”, osoby bardzo dobrze wykształcone, bojące się i zakazujące innym wyrażania emocji lub „uduchowieni” zakonnicy, lękający się relacji z ludźmi.
Ta część warsztatów zakończyła się pracą w grupach, podczas której zastawialiśmy się nad cechami prawdziwej wspólnoty. Posumowaniem dnia było dzielenie się spostrzeżeniami na temat wspólnot, w których żyjemy, ze szczególnym uwzględnieniem zadań, jakie powinniśmy stawiać sobie, jako formatorzy, aby były one budowane zgodnie z wolą Bożą.
W drugim dniu warsztatów, o. Mateusz pokazywał nam kryteria dojrzałości, zachęcając, abyśmy w pierwszej kolejności ocenili według nich siebie, a dopiero później innych. Szczególną część wykładu stanowiło nakreślenie miary dojrzałości i niedojrzałości religijnej. Oprócz tego mieliśmy okazję przypomnienia sobie zasad komunikacji, które zastosowane w praktyce mogą nam pomóc dojrzale wyrażać siebie oraz dojrzale i odpowiedzialnie słuchać innych. Ten dzień warsztatów zakończył się dyskusją na tematy szczególnie nas nurtujące, z którymi spotykamy się w codziennej posłudze formacyjnej i duszpasterskiej.
Ostatni pełny dzień pobytu w Warszawie przeznaczony był na zwiedzanie, które rozpoczęłyśmy od wspólnego odwiedzenia Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL, powstającego przy ul. Rakowieckiej. Dalej zwiedzanie odbywało się w mniejszych grupach. I tak bracia nawiedzili sanktuarium bł. Ks. Jerzego Popiełuszki, muzeum Powstania Warszawskiego, Centrum Nauki Kopernik, Stare Miasto i inne ważne miejsca stolicy. Dzień zakończył się braterskim spotkaniem połączonym z omówieniem spraw organizacyjnych i najbliższych spotkań w ramach Sekretariatu Formacji i Studiów Konferencji Północnosłowiańskiej.
Szczególnie w pamięci zapadły mi słowa o. Mateusza, który podkreślił, że od nas zależy, kim będziemy w posłudze, do której zostaliśmy posłani. Każdy z nas może być tylko formatorem, czyli kimś, kto ma poczucie misji, zadania do spełnienia i posługę będzie opierał na wypełnieniu powierzonego obowiązku, traktując to niemalże jak zawód. Natomiast możemy, a nawet powinniśmy być (i tego nam życzył) ojcami, czyli kimś, kto kocha i czyim celem jest budowanie dojrzałych więzi opartych na miłości, której nie będzie się bał okazać, zarówno sobie, jak i swoim wychowankom.
o. Augustyn Feliszek ofm
