Jezus, jako wędrowny nauczyciel, za miejsce swego głoszenia Słowa Bożego obrał Galileę. Ewangelie opowiadają, że chodził przez wioski i miasta okolic Jeziora Galilejskiego, ale czasami udawał się na miejsca bardziej odległe. Po przepłynięciu jeziora przemierzał tereny wschodnie, obszar Dekapolu (Mt 4,25; Mk 5,20; 7,31). Spośród miast tego regionu niektóre z nich są bardziej znane.
Geraza (starożytna nazwa to Dżerasz) w dzisiejszej Jordanii jest jednym z takich miejsc, gdzie z zachowanych ruin można wiele wywnioskować o historii i życiu mieszkańców. W niegdysiejszym Dżerasz znajdują się archeologiczne atrakcje turystyczne umieszczane we wszystkich przewodnikach oraz na plakatach i w folderach turystycznych.
Geraza stanowi raj dla archeolgów, a jej pozostałości są interesujące nie tylko dla historii starożytnej i biblistów, ale również dla historyków sztuki i architektury, a także dla badaczy zajmujących się historią Kościoła i liturgii. Natomiast odnalezione inskrypcje są przedmiotem prac językoznawców i znawców starożytnego pisma.
Ewangelie wymieniają Gerazę wtedy, gdy ewangelista zaznacza, że Jezus udał się na wschodnią stronę jeziora, a dokładnie: „przybyli na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków” (Mk 5,1). Kryje się tutaj kilka problemów. Przede wszystkim to miejsce niektóre rękopisy określają inną nazwą. Po drugie, Geraza nie leży nad jeziorem. Trudno jest jednoznacznie rozstrzygnąć tę kwestię, ale pewne jest, że ewangelista znał Gerazę i na tyle wydawała mu się ważna, żeby od niej nazwać całą okolicę. Historia tego miejsca świadczy bowiem nie tylko o tym, jak funkcjonowały miasta Dekapolu, ale również związana jest z rozwojem chrześcijaństwa.
Dzisiaj zwiedzając ruiny Gerazy, widać przede wszystkim pozostałości miasta rzymskiego, a śladów, tych widocznych gołym okiem, starszych epok jest niewiele. Ruiny z okresu rzymskiego pochodzą I wieku przed Chr., a także z I, II i III wieku po Chrystusie. Są to rozlegle kompleksy świątyń, dwa teatry, prostopadłe brukowane drogi z kolumnadami z kanalizacją, brukowany plac otoczony kolumnadą, bramy miejskie, hipodrom oraz łuk tryumfalny.
W czwartym wieku n.e. rozpoczęła się epoka chrześcijańska nazywana bizantyjską. Widać wyraźnie, jak miasto rzymskie przekształciło się w chrześcijańskie. Powstały kościoły w stylu bazylikalnym (jeden z nich jest ośmiokątny), chrzcielnice, posadzki mozaikowe z motywami chrześcijańskimi, dekoracje w postaci krzyża i inskrypcje chrześcijańskie. Była to ostatnia epoka, w której Geraza była znaczącym miastem. Później popadła w ruinę.
Podobieństwa między poszczególnymi miastami Dekapolu istniały bezsprzecznie, ponieważ miejscowości te współpracowały ze sobą gospodarczo, kulturalnie i militarnie. Była to symbioza na pewno korzystna, skoro do tej ligi dziesięciu miast przyłączały się następne. Na przykładzie Gerazy można sobie wyobrazić sposób życia i zwyczaje mieszkańców innych miast Dekapolu oraz całego regionu, gdzie Jezus głosił swoją Ewangelię w czasach Nowego Testamentu.