Bł. Aniela z Foligno, wdowa, mistyczka III Zakonu (1248 – 1309).
Aniela pochodziła z szlacheckiej i religijnej rodziny. Cieszyła się zdrowiem, pięknością i bogactwem. Z tych powodów prowadziła dość swobodne i próżne życie, folgując przyjemnościom doczesnym. Wcześnie wyszła za mąż za bogatego człowieka. Rzuciła się w wir zabaw i roztargnień. Rok 1285 znaczy początek jej nawrócenia. Najpierw kolejno poumierały jej dzieci, a w końcu ukochany małżonek. Te i inne okoliczności życiowe przemieniły ją zupełnie. Pan Jezus w widzeniu ukazał jej lekarstwo na jej dotychczasowe próżne życie. Jest nim rozpamiętywanie życia Chrystusa. Jezus poucza ją, że lekarstwem na pychę i próżność jest Jego pokora i ubóstwo; na przywiązanie do dobrej sławy – Jego zniewagi i okrzyki “ukrzyżuj Go”; na zmysłowość – Jego męka i wyniszczenie; na gniew i zawziętość – Jego modlitwa za nieprzyjaciół i przebity bok.
Wstępuje do III Zakonu św. Franciszka, ale wcześniej odbywa spowiedź generalną u franciszkanina, swojego krajana i krewnego o. Arnolda (albo o. Adama) z Foligno, który później był jej kierownikiem duchownym, sekretarzem i zaufanym. Odtąd prowadzi surowe życie pokutne jednak pełne miłości braterskiej oraz heroiczną posługę wobec trędowatych. Na polecenie spowiednika bł. Aniela spisała widzenia i rozmowy z Zbawicielem swoim. Życie jej było jakby jednym ciągłym widzeniem i ciągłą Komunią duchową. Podczas Mszy św. i adoracji Najśw. Sakramentu doznawała często i wiele łask.
Zasłynęła gorącą miłością ku Bogu i ludziom. Ofiarnie służyła ubogim i potrzebującym. Jaśniała pokorą i ubóstwem. W jej ślady poszło wiele kobiet, dla których była matką i mistrzynią. Serafickiej miłości Jezusa uczyła się w Asyżu u stóp grobu św. Franciszka. W 1292 r. odbyła pielgrzymkę do Asyżu. Bóg wybrał ją, aby okazać w niej swą miłość i objawić poprzez objawienia i wizje najwznioślejsze swe tajemnice. Posłuszna woli Bożej dyktuje swemu spowiednikowi wizje i objawienia, które są pięknymi kartami najwyższej mistyki chrześcijańskiej i franciszkańskiej. Z miłowaniem rozpamiętuje tajemnice Chrystusa cierpiącego i ukrzyżowanego oraz adoruje i zgłębia tajemnicę Eucharystii. Dzieło “Książka przedziwnych wizji i pociech” jest jakby kompletnym traktatem teologii i mistyki. Bł. Aniela chociaż nie studiowała teologii została nazwana “mistrzynią teologów”. Jej mądrość płynęła nie ze studiów teologicznych lecz z Bożej inspiracji. Aniela jest wielką mistyczką porównywaną ze św. Katarzyną ze Sieny, św. Teresą z Awila, św. Katarzyną z Genui czy św. Gemmą Galgani.
Nadeszła godzina śmieci. Konająca Aniela powiedziała do swoich sióstr zakonnych: “Jako spuściznę zostawiam wam życie Chrystusa Pana, to jest ubóstwo, cierpienie i poniżenie. Te, które to przyjmą odziedziczą także niebieską ojczyznę”. Przed samą śmiercią zawołała: “Już się zaczyna dla mnie szczęście wiekuiste”.
Aniela umarła 3 stycznia 1309 r. Ciało jej zostało złożone w kościele św. Franciszka (Bracia Mniejsi Konwentualni). Klemens XI 7 maja 1701 r. zatwierdził na jej cześć modlitwę brewiarzową i formularz Mszy św.
Bł. Aniela często odmawiała tę modlitwę: “Panie, rozciągnij serce moje ku Sobie. Niech się to stanie choćby przez krzyże i boleści. Dlaczego nie miałabym cierpieć, gdy Ty dla mnie bez miary cierpiałeś? Dlaczego nie miałabym cierpieć, gdym tyle razy grzeszyła? O Jezu, rozciągnij serce moje”.
Wyjątki z Pism ascetycznych bł. Anieli: “Spraw, mój Boże, bym godna Twej łaski mogła pojąć tajemnicę najświętszego wcielenia. Jest ono owocem Twojej żarliwej i niewypowiedzianej ku nam miłości… Twoje wcielenie jest dla nas podwójnym dobrodziejstwem. W nim urzeczywistniła się pełnia Twojej miłości, a zarazem otrzymaliśmy rękojmię wiecznego zbawienia. O niepojęta miłości! Nie ma już większej nad ciebie. Mój Bóg staje się ciałem, aby człowiek miał udział w Jego bóstwie. O miłości, która się tak wyniszczasz!… Spraw, Panie, niechaj zgłębię umysłem tę miłość, którą nas obdarzyłeś, gdyś zgodził się na przyjęcie naszego człowieczeństwa. Odwieczny Boże! Uczyń mnie godną poznać głębię Twojej miłości i niewysłowionej dobroci, którą obdarzyłeś nas przez Twoje święte wcielenie. Dzięki niemu poznaliśmy Jezusa Chrystusa Twojego Syna, a On objawił nam Ciebie, naszego Ojca. O niezgłębiony Panie! Uzdolnij mnie do poznania i zrozumienia Twojej najłaskawszej ku nam miłości. Niechaj ogarnę moim umysłem całą pełnię Twojej tajemniczej miłości. Niechaj poznam Twoją dobroć, która tak się uniżyła. Przez nią od wieków wybrałeś rodzaj ludzki, by przeżywał radość z oglądania Ciebie i cieszył się zaszczytem, że kierujesz na nas swe pełne dobroci wejrzenie. O najwyższy Boże! Ty istniejesz bez początku i bez końca. Daj nam łaskę zgłębiania tego daru, który wszystko przewyższa”.
Boże, Ty wsławiłeś bł. Anielę łaską głębokiego przeżywania tajemnic Twojego Syna; spraw abyśmy dzięki jej zasługom i wstawiennictwu przez uczestnictwo w Jego świętych tajemnicach na ziemi dostąpili pełnej radości w objawieniu się Twojej wiekuistej chwały. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.