Wszystkie ewangelie synoptyczne relacjonują męczeńską śmierć św. Jana Chrzciciela, jednak geograficzne miejsce podają źródła pozabiblijne. Historyk Józef Flawiusz pisze: „Jan, którego kazał zabić Herod, był zacnym mężem, zachęcał Judejczyków, by kształcili w sobie cnotę i by do chrztu przystępowali, zachowując sprawiedliwość w stosunkach wzajemnych i gorliwie czcząc Boga… Gdy zewsząd nadciągały rzesze, bo nauki Jana roznieciły wśród ludzi niesłychany entuzjazm, Herod uląkł się, by tak wielki autorytet owego męża nie popchnął ich do buntu przeciw władzy… Z powodu więc takiego podejrzenia Heroda, spętano Jana i zaprowadzono do twierdzy Macheront, gdzie go też zabito…” (FlavAnt XVIII 5,2).
Twierdza ta położona jest na szczycie góry, na wschód od Morza Martwego, w dzisiejszej Jordanii, stanowiła ostatni żydowski bastion na południowy wschód przeciwko Nabatejczykom.
Historię twierdzy można zrekonstruować z dość dokładnych informacji podanych przez historyka Józefa Flawiusza. Według niego twierdzę założył Aleksander Janneusz, który panował w latach 103-76 przed Chr. Historia Macherontu ożywa za czasów Heroda Wielkiego (36-4 przed Chr.). Kazał on rozbudować twierdzę, a przy niej wzniósł obwarowaną kolonię podmiejską.
Następnie Macheront przeszedł w ręce tetrarchy Heroda Antypasa (4 przed – 39 po Chr.). W tym właśnie czasie został tu ścięty św. Jan Chrzciciel (Mk 6,14-29; Mt 14,1-12; Łk 3,19-20; 9,7-9).
Wykopaliska w twierdzy były prowadzone przez franciszkańskich archeologów z ramienia Franciszkańskiego Studium Biblijnego. Znani archeolodzy z tej uczelni ojciec Virgilo Corbo OFM, ojciec Stanislao Loffreda OFM i ojciec Michele Piccirillo OFM pracowali tu w latach 1978-1982, a później dołączył do tych badań ojciec Eugenio Alliata OFM.
Z epoki kiedy twierdza powstawała, odnaleziono odcinki murów obronnych i wieże. Z epoki Heroda Wielkiego odkryto wielkie przebudowy: system zaopatrzenia w wodę, przebudowę systemu obronnego i zabudowań wokół dziedzińca, obszerne sale do przyjmowania gości, oraz urządzenia termalne i dziedzińce z mozaikową posadzką. Wzór na mozaice, stylizowane fale z czarnych kostek (tessery) na białym tle, stanowił prawdopodobnie obramowanie pola, którego centrum zdobiło motyw roślinny. Styl i technika wykonania są porównywalne ze stylem mozaik w palestyńskich pałacach epoki herodiańskiej. Jak dotychczas ten fragment mozaiki stanowi najstarszy przykład i świadectwo sztuki układania mozaik w Jordanii. Z tej epoki pochodzi dość wyszukane wyposażenie, które wskazuje na wygodną i luksusową rezydencję.
Z epoki rzymskiej (44-72 po Chr.) pochodzą ślady rewolty, powstania żydowskiego i zdobycia twierdzy. Rampa od strony zachodniej pozostała po rzymskim oblężeniu w roku 70 po Chr.