Bł. Piotr z Treia, kapłan I Zakonu (k/1225 – 1304).
Urodził się w Treia około 1225 r. Był człowiekiem modlitwy, kontemplacji i życia ascetycznego. Jako młodzieniec wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych pragnąc naśladować życie i cnoty św. Franciszka. Pewien okres swego życia spędził na górze La Verna, w miejscu zwanym franciszkańską Kalwarią, gdzie Biedaczyna z Asyżu otrzymał łaskę stygmatów. Tu wśród drzew i skał oddał się ascezie i kontemplacji wśród ekstaz i wizji.
Był również kapłanem aktywnym przede wszystkim w przepowiadaniu Słowa Bożego jako niestrudzony kaznodzieja. Przebiegał ziemię włoską i głosił Ewangelię nawrócenia. Fascynował słuchaczy i tłumy piękną i świętą wymową. Miał dar poruszania sumień i wzruszania grzeszników, których przez posługę spowiedzi św. jednał z Bogiem.
Podczas modlitw wpadał w ekstazę i unosił się nad ziemią. W klasztorze w Forano 10 lat przeżył razem z późniejszym bł. Konradem z Offida. Pewnego dnia w czasie modlitwy był świadkiem składania w dłonie bł. Konrada Dziecięcia Jezus przez Matkę Bożą.
Zmarł w wieku 79 lat dnia 19 lutego 1304 r. w klasztorze w Sirolo.
Pius VI dnia 11 września 1793 r. zatwierdził jego kult jako błogosławionego.
Boże, Ty w kapłanie bł. Konradzie dałeś Kościołowi i Rodzinie serafickiej wspaniały przykład apostolstwa wśród Twojego ludu oraz życia poświęconego Tobie w odosobnieniu, w pokucie i w modlitwie, spraw, abyśmy kroczyli jego przykładem szukając i miłując tylko Ciebie i nadejście Twego Królestwa w sercach ludzi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.