Żadna ludzka sytuacja, grzech, uwikłanie, nie przekreśla człowieka

EWANGELIA (J 4, 5-15. 19b-26. 39a. 40-42 – krótsza) – Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej». Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?» W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu». Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. Widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga». Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie». Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko». Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię». Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety. Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».

Jak to dobrze, że tylko Bóg zna całą prawdę o człowieku. Jest niemal regułą, że ktoś znający kłopotliwą prawdę o innej osobie, prędzej czy później, w chwili zdenerwowania tę prawdę komuś wykrzyczy. Chrystus mówi Samarytance o „pięciu mężach” w sposób, który jej nie rani; mało, to właśnie osobie o niezbyt budującym życiorysie Chrystus wyjawi swoje Bóstwo. Chrystus głosi Dobrą Nowinę wszystkim, także ludziom życiowo pogubionym. Przyjęcie słowa Jezusa oczyszcza człowieka. To ważna prawda. Żadna ludzka sytuacja, grzech, uwikłanie, nie przekreśla człowieka. Warunkiem jest oczywiście uznanie prawdy o sobie i wcielenie w życie pragnienia nawrócenia. Zauważmy, że rozmowy Jezusa z samarytanką mogłoby nie być. Mogła się też ta rozmowa zakończyć wcześniej i to w niemiły dla Jezusa sposób. Samarytanka jednak chce rozmawiać z tym dziwnym Nieznajomym. Jezus mówi o „mężach”. Mógł przecież nazwać tych panów bardzo nieuprzejmie. Nie robi tego. Pragnie otworzyć kobietę z Sychar na takie przeżywanie wiary, w którym nie będzie już swoistego przymusu wikłania się w kolejne nieuporządkowane relacje. Jesteśmy wezwani do troski o wiarę drugiego człowieka. Wyniosłe wyliczanie komuś jego życiowych pomyłek tylko upokarza, denerwuje, a przede wszystkim – zamyka na pozytywne rozwiązanie zawikłanej sytuacji. Zauważmy, że człowiekowi wiodącemu naprawdę bardzo grzeszne życie Jezus mówi o oddawaniu czci Bogu. Jezus ma nadzieję, że Samarytanka będzie jedną z tych, którzy będą oddawali cześć Bogu „w duchu i prawdzie”. Przemiana człowieka zaczyna się od modlitwy. Jesteśmy wezwani, aby człowieka pokonanego przez grzech przekonać o sensowności modlitwy, o jej potrzebie. Kogoś, kto zmarnował sobie życie, warto zaprosić do kościoła, dla Spowiedzi św. i Komunii św. Nasze zaproszenie może nie odrazu zostać przyjęte, może też zostać odrzucone. Ważne jest jednak, że człowiekowi zmagającemu się ze skutkami swoich czynów pokazaliśmy rozwiązanie prawdziwe: trudne, nawet bolesne, jednak skuteczne i możliwe. Ważne, by w spotkaniu z kimś, kto nie bardzo ma się czym w życiu pochwalić, skupić się na Bogu, który jako jedyny może człowiekowi dać siły do przemiany swojego życia.

Byo. Waldemar Polczyk OFM

o. Waldemar Polczyk OFM