Nasze poranki

EWANGELIA (J 9, 1. 6-9. 13-17. 34-38 – krótsza) – Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam» – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?» Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten», a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny». On zaś mówił: «To ja jestem». Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę». Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu». Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?» I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: «A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?» Odpowiedział: «To prorok». Rzekli mu w odpowiedzi: «Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?» I wyrzucili go precz. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?» On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon.

Nasze poranki

Bałagan nie lubi światła. W ciemności wiele da się ukryć. Nic więc dziwnego, że ciemność i noc stają się w Ewangelii według św. Jana symbolem szatana, pokusy, grzechu, w ogóle zła. Ciemność to nie tylko przeciwieństwo światłości, ale to przestrzeń, w której nie dokonała się jeszcze manifestacja obecności Boga. W Ewangelii według św. Jana ciemność i światło stają się kluczowymi pojęciami. Do ludzkości przychodzi Syn Boży, który jawi się jako Światłość Świata. Owa Światłość pokonuje ciemności grzechu. Poranek po święcie Paschy to dzień, w którym grób Jezusa nie wypełnia już ciemność lecz światło. Kamień jest odsunięty. Ciemności zła nie mogły pokonać Światłości Świata, gdyż Ona jest Bogiem. „Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1,5).

W czwartą niedzielę Wielkiego Postu, którą celebrujemy jako niedzielę radości, spotykamy w liturgii Jezusa, który przemienia życiowe ciemności niewidomego od urodzenia człowieka w światło życia. Tam, gdzie jest światło, tam jest życie. Tam jest przywrócona nadzieja, wiara, miłość. Żydzi byli przekonani, że choroby są widzialnym znakiem grzesznego życia. Stąd pytanie: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on, czy jego rodzice?” (J 9,2). Jezus odwodzi uczniów od szukania winnych. Przystępuje natomiast do uzdrowienia. Przemienia ciemności tego człowieka w jasność, jakiej nie znał do tej pory.

Kościół prowadzi nas w Wielkim Poście taką drogą, żebyśmy na nowo uświadomili sobie, że należymy do Chrystusa, który jest naszą Światłością. W czasie naszego chrztu została zapalona od paschału świeca, której płomień przypomina życie Chrystusa, w którym uczestniczymy. W czasie liturgii Nocy Paschalnej odnowimy przyrzeczenia chrzcielne. Potwierdzimy nasze opowiedzenie się za Chrystusem.

Do zadomawiających się w naszym życiu mroków bardzo łatwo się przyzwyczaić, a wstyd nie pozwala na rozjaśnienie ciemnych przestrzeni. Bałagan nie lubi światła. Poranki są niekiedy bardzo trudne, ale czy zostaliśmy stworzeni do życia, czy do śmierci?

Byo. Oskar Maciaczyk OFM

o. Oskar Maciaczyk OFM