Bł. Krzysztof z Mediolanu, kapłan I Zakonu (ok. 1400 – 1485).
Urodził się w Mediolanie ok. 1400 r. w szlachetnej rodzinie Maccasoli. Dzieciństwo spędził pod okiem rodziców w dobroci i niewinności. Mając 20 lat przyjął habit Braci Mniejszych. W tym czasie przebiegał całą Italię św. Bernardyn ze Sieny głosząc Ewangelię, nawołując do nawrócenia i zmiany obyczajów. Usilnie dążył do tego, aby zakon seraficki powrócił do pierwotnego zachowania Reguły św. Franciszka.
Krzysztof pałając miłością Boga i braci kroczył drogą cnoty, całkowitego zawierzenia Bogu w pełnym zachowaniu ubóstwa, zachowując czystość serca. Przyjąwszy święcenia kapłańskie zasłynął jako dobry mówca i jako człowiek święty. Przykładem życia i słowem budował Kościół Chrystusa.
Razem z bł. Pacyfikiem z Cerano założył klasztor Najśw. Maryi Łaskawej w Vigerano i tam zamieszkał. Wkrótce fama jego świętości tak się rozeszła, że wielu przybywało do niego prosząc o modlitewne wsparcie, o dobre słowo i zachętę, ponieważ był bardzo wyrozumiały. Prosili go o błogosławieństwo nad chorymi i dziećmi.
Dnia 5 marca 1485 r. o. Krzysztof zamknął swoje oczy na sprawy ziemskie, by otworzyć na niebieskie. Ciało jego złożono w kościele Najśw. Maryi Łaskawej w kaplicy św. Bernardyna. W 1810 r. relikwie jego przeniesiono do katedry w Vigerano.
Papież Leon XIII 25 lipca 1890 r. zatwierdził jego kult jako błogosławionego.
Udziel nam, Panie, mądrości Świętych, abyśmy za przykładem bł. kapłana Krzysztofa wzrastali w miłości bliźniego, a pod wieczór naszego życia znaleźli się w objęciach Twojego miłosierdzia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.