Spotkanie ze Zmartwychwstałym

EWANGELIA (Łk 24, 13-35) – W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej o sześćdziesiąt stadiów od Jeruzalem. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były jakby przesłonięte, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?» Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało». Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A my spodziewaliśmy się, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Ale po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto, jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli». Na to On rzekł do nich: «O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?» I zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać wraz z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili między sobą: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» W tej samej godzinie zabrali się i wrócili do Jeruzalem. Tam zastali zebranych Jedenastu, a z nimi innych, którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi». Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba.

To musiał być piękny wieczór, a może i niezapomniana noc owego pierwszego dnia tygodnia. Oto ludzie opowiadają sobie wzajemnie o spotkaniu ze Zmartwychwstałym. Radość uczniów poprzedził jednak wysiłek uważnego słuchania Nieznajomego. Nawet chcą Go jeszcze zatrzymać:” Zostań z nami, gdyż dzień się już nachylił i ma się ku wieczorowi”. Bez osobistej modlitwy i słuchania Bożego Słowa, bardzo łatwo pojawi się rozczarowanie niespełnionym oczekiwaniem, że „On właśnie miał wyzwolić Izraela”. Oczekiwania mogą być różne, rozczarowanie jednak jest zawsze to samo. Łatwo też przeradza się w mniej czy bardziej starannie maskowaną niechęć: „Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie”. Tak się dzieje zawsz, gdy zaniedba się uważnej lektury tego, co „zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków odnosi się do Jezusa”. Przecież i dziś wielu sądzi, że po obwołaniu Jezusa królem, znikną natychmiast wszelkie niedogodności i zacznie się świetlana, a przede wszystkim wygodna przyszłość. Rzecz w tym, że Jezus ani w jednym miejscu nie objawia woli zdobycia władzy doczesnej. Także współcześnie serca wielu są „nieskore do uwierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy”. Gdy jednak utworzony sobie własny obraz tego, jak „powinno w Kościele być” z pewnością nie zaowocuje rozgrzaniem serca. Ludzie przywiązani do własnego obrazu Chrystusa i Kościoła, mogą sobie opowiadać jedynie krytykę Kościoła, Ojca św. i w ogóle wszystkiego. Bardziej niż poznanie Zmartwychwstałego interesuje ich sposób „łamania chleba”. Wszyscy potrzebujemy cierpliwego słuchania i rozważania Pisma. Droga do Emaus może być czasem długa, zawsze jednak przynosi owoc rozpoznania obecności Zmartwychwstałego. Słuchanie Słowa uzdalnia do dzielenia się radością, że „Pan rzeczywiście zmartwychwstał”.

Byo. Waldemar Polczyk OFM

o. Waldemar Polczyk OFM