Bł. Jakub z Bitetto, brat I Zakonu (1400 – 1490).
Jakub urodził się w Dalmacji w Zara (według innych w Strydonie) w 1400 r. z Leonarda i Beatryczy Varinquez. W wieku 20 lat wstąpił do Braci Mniejszych w Zara jako brat zakonny. W 1438 r. udał się do Włoch ze swoim O. ministrem prowincjalnym; po przybyciu do Bari poprosił i otrzymał pozwolenie w tamtejszej prowincji. 12 lat spędził w różnych klasztorach, w końcu został przeniesiony do Bitetto i tam pozostał aż do śmierci. Przeważnie pełnił posługę kwestarza lub kucharza.
Wierni podziwiali pokornego pokutnika br. Jakuba przemierzającego drogi Włoch i pukającego od drzwi do drzwi, by dla miłości Bożej prosić o jałmużnę odwzajemniając się modlitwą, dobrym przykładem, uśmiechem, radą.
Imię bł. Jakuba wiąże się z grotą Matki Bożej zwaną “błogosławioną” opodal klasztoru. Rozmiłowany w Matce Najśw. długie godziny spędzał na modlitwie przed Jej obrazem.
Obdarzony charyzmatami uzdrawiał względnie przepowiadał uzdrowienie lub śmierć osób, które zwracały się do niego o pomoc.
Wzrastając w latach ciało jego było wyniszczone i wyczerpane długimi pokutami. W ostatnich latach życia podpierał się laską. Żył w ciszy i pokorze.
Zmarł 27 kwietnia 1490 r. w Bitetto, w 90 roku życia.
Dnia 7 maja 1701 r. papież Klemens XI zatwierdził jego kult.
Boże, Ty w bł. Jakubie dałeś Twojemu Kościołowi przykład prostoty, pokory i doskonałości ewangelicznej, spraw, abyśmy ze wszystkich sił dążyli do Twego królestwa. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.