Bł. Gerard z Villamagna, pustelnik III Zakonu (1174 – 1270).
Urodził się w Villamagna nad brzegiem Arno w pobliżu Florencji (Włochy). Był synem pobożnych i religijnych wieśniaków. Mając 12 lat został sierotą. Podczas pielgrzymki do Palestyny wpadł w ręce Turków i został wzięty do niewoli, gdzie przez dłuższy czas był źle traktowany. Po uwolnieniu pobożnie nawiedził miejsca święte i dopiero potem powrócił do Villamagna. Zatrzymał się przy kościółku, który do dziś nosi tytuł św. Gerarda.
Kilka lat później ponownie drogą morską udał się z 20 rycerzami do Syrii, ale tym razem pochwycili ich piraci. Po pewnych przejściach udał się do Palestyny. Tam całkowicie oddał się modlitwie i czynom miłosierdzia względem chorych i pielgrzymów. Pozostał tam przez pełnych 7 lat.
Powrócił do Włoch spostrzegłszy, że ludzie okazują mu cześć i zainteresowanie. We Włoszech poznał św. Franciszka, z którego rąk przyjął habit tercjarski. W pobliżu Villamagna zbudował własnymi rękami małe oratorium poświęcone Matce Bożej.
Każdego tygodnia nawiedzał jako pielgrzym trzy sanktuaria modląc się w nich w trzech szczególnych intencjach: za dusze w czyśćcu cierpiące, o odpuszczenie grzechów i o nawrócenie niewiernych.
Zmarł 25 maja 1270 r. w 96 roku życia.
Papież Grzegorz XVI dnia 18 marca 1833 r. zatwierdził jego kult.
Boże, Ty pobudziłeś bł. Gerarda, aby udał się na samotnię i służył Ci w sposób szczególny, udziel nam za jego wstawiennictwem, abyśmy przezwyciężali siebie a Ciebie miłowali ponad wszystko. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.