Św. Ferdynand III, król Kastylii, wyznawca III Zakonu (1198 – 1252).
Urodził się w 1198 r. z rodziców Alfonsa IX, króla Leonu i Berengarii, siostry św. Blanki – matki św. Ludwika IX, króla Francji. Kiedy miał 19 lat został królem Kastylii. W 1219 r. ożenił się z Beatryczą Szwabską, z którą miał 10 dzieci. Po śmierci ojca Alfonsa IX (1230 r.) został także królem Leonu.
Po śmierci Beatrycze Ferdynand po raz drugi ożenił się, biorąc za towarzyszkę życia Marię Ponthieu. Z tego małżeństwa miał 4 dzieci. Łącznie miał 14 dzieci: 8 synów i 6 córek.
Wstąpił w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Łączył w sobie takie cnoty jak waleczność i pobożność, roztropność i odwagę.
Przez 30 lat panowania łączył z Arabami okupującymi Hiszpanię. Nazwano go “zdobywcą Andaluzji”. Na zdobytych terenach stawiał kościoły i fundował klasztory. W Sewilli założył stolicę państwa. Położył wielkie zasługi w dziedzinie prawodawstwa hiszpańskiego. Zapoczątkował prace nad kodeksem. Chlubnie zapisał się na polu nauki i sztuk pięknych. Hojnie materialnie wspomagał uniwersytety w Salamance, Walencji i w Valladolid. Był wzorem chrześcijańskiego męża stanu i rycerza: odważny, mądry, czysty w obyczajach, dla pokonanych – wspaniałomyślny.
Jego życie było piękne, a śmierć budująca. W obecności dworskich dygnitarzy przyjął sakrament chorych i wiatyk. Najstarszemu synowi Alfonsowi, swojemu następcy, powiedział: “Bój się Boga i miej Go zawsze za świadka w każdej akcji publicznej i prywatnej, rodzinnej albo politycznej”. Potem udzielił mu błogosławieństwa. Zasnął w Panu 30 maja 1252 r.
Papież Klemens X dnia 4 lutego 1671 r. zaliczył go w poczet Świętych.
Boże, Ty napełniłeś swoimi darami św. króla Ferdynanda i obdarzyłeś koroną wieczną, spraw, abyśmy budując miasto ziemskie z żywą nadzieją oczekiwali miasta wiecznego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.