Bł. Maria Katarzyna Troiani (1813 – 1887), dziewica, założycielka SS. Franciszkanek Misjonarek od Niepokalanego Serca Najśw. Maryi Panny.
Urodziła się w Giuliano di Roma 19 stycznia 1813 r. Na chrzcie otrzymała imiona Konstancja, Dominika i Antonia. W szóstym roku życia na skutek tragedii rodzinnej wraz z bratem została osierocona przez obojga rodziców. Umieszczono ją i wychowywano w sierocińcu w klasztorze św. Klary od Miłości w Ferentino. W 1829 r. przywdziała habit św. Klary w tymże klasztorze i przyjęła imię Marii Katarzyny od św. Róży z Viterbo. Po złożeniu profesji zakonnej przez wiele lat była wychowawczynią i nauczycielką sierot. Już w 1835 r. doszła do przekonania, że jej powołaniem jest praca misyjna, ale pragnienie to ziściło się dopiero w 1859 r., kiedy to wikariusz apostolski w Egipcie, bp Perpetuo Guasco, wezwał ją z 5 siostrami do Egiptu.
W czasie podróży, w porcie na Malcie, dowiedziała się o niespodziewanej śmierci bp P. Guasco. Nie zrażona tą wiadomością przybyła do Kairu. Wnet otworzyła tam szkołę dla dziewcząt i włączyła się w akcję antyniewolniczą, a nade wszystko poświęciła się ubogim, cierpiącym i dzieciom porzuconym przez matki. W ten sposób dom zakonny S. M. Katarzyny Troiani, położony w dzielnicy Kairu Clot-Bey, stał się ważnym centrum działalności misyjnej na polu wychowania, nauczania i miłosierdzia. Kiedy działalność misyjna rozwinęła się w całej pełni, życie w klasztorze w Kairze znacznie różniło się od życia klarysek w Ferentino. Powoli misja egipska stawała się niezależna.
W 1868 r. dom kairski stał się kolebką nowego zgromadzenia SS. Misjonarek od Niepokalanego Serca Najśw. Maryi Panny (inaczej Misjonarek Egipskich). W 1877 r. S. M. Katarzyna Troiani została wybrana przełożoną generalną nowego zgromadzenia misyjnego. W ciągu 28 lat działalności apostolskiej otworzyła szereg domów, sierocińców i szkół w Egipcie i w Palestynie. W tym czasie przeżyła powstanie Arabów przeciw Anglikom w 1882 i epidemię cholery w następnym roku, w czasie której zmarły dwie młode siostry. Po śmierci ks. Mikołaja Jana B. Olivieri (1864), który wraz z ks. Błażejem Verri zainicjował akcję wykupu małych czarnych niewolników na rynkach egipskich, S. M. Katarzyna podjęła jego misję, inspirując równocześnie inne przedsięwzięcia. W klasztorze kairskim w Clot-Bey, zwanym Winnicą św. Józefa, znalazło wolność i opiekę za jej życia, 748 małych czarnych niewolników, dla których S. M. Katarzyna była “Białą Matką” (Mamma bianca).
Drugie wielkie pole działalności S. M. Katarzyny, to wyszukiwanie dzieci porzuconych przez matki w zaroślach i śmietnikach miast. Domy SS. Franciszkanek Misjonarek ocaliły życie aż 1574 niemowlętom.
Bóg nie szczędził jej chorób i cierpień. W młodości dwukrotnie była operowana na gardło. Przez pewien czas chodziła o lasce z powodu choroby kolan. W 1871 r. złożyła ją ciężka gorączka tryfoidalna, a 2 lata później złamała rękę w Aleksandrii. Mimo tego w swoim życiu, niezwykle twardym i aktywnym, osiągnęła wysoki stopień doskonałości. Charakteryzowała ją głęboka modlitwa i miłość do Chrystusa Eucharystycznego. Otrzymała nawet pozwolenie przyjmowania Komunii św. codziennie, co wówczas siostry mogły czynić tylko 3 razy w tygodniu. Jej życie było ciągłym pasmem wyrzeczeń dla miłości bliźnich.
Matka M. Katarzyna Troiani zmarła w klasztorze w Clot-Bey w Kairze 6 maja 1887 r. Pochowana została na cmentarzu katolickim w Kairze. W 1922 r. szczątki jej przeniesiono na cmentarz franciszkanów, stamtąd zaś w 1949 do kaplicy w Clot-Bey, a wreszcie w 1967 r. do kaplicy nowego domu generalnego zgromadzenia w Rzymie, przy ulicy jej imienia.
W Niedzielę Białą, 14 kwietnia 1985 r., papież Jan Paweł II ogłosił błogosławioną franciszkankę misjonarkę, M. Katarzynę Troiani.
Boże, Ty pouczyłeś swój Kościół, że ten, kto miłuje Ciebie i bliźniego, wypełnia wszystkie przykazania, spraw, abyśmy za przykładem bł. Katarzyny Troiani pełnili dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia i zasłużyli na przyjęcie do grona błogosławionych w Twoim Królestwie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.