Zbliżał się okres Nowego Testamentu, w cichym Nazarecie dorastała Maryja, zbliżał się czas wypełnienia się obietnic.
A świat tętnił innym życiem. Archeologia nazywa ten okres herodiańskim, składa się na to wiele charakterystycznych przedmiotów odnajdywanych na stanowiskach archeologicznych, naczyń ceramicznych, lampek oliwnych oraz wyjątkowa architektura. Rzeczywiście, król Herod choć był tylko marionetką w rękach Rzymian, to jednak pozostawił w historii Izraela znaczące piętno.
W 63 przed Chr. Judea została zajęta przez wojska rzymskie. Rzymianie pomniejszyli obszar prowincji i poddali pod kontrolę prefekta Syrii. Pomimo to, Żydzi otrzymali dużą wolność w sprawach wewnętrznych Judei, co objawia się między innymi tym, że w 37 r. przed Chr. senat rzymski uznał Heroda za legalnego króla Judei.
Historia nazywa Heroda Wielkim, choć faktycznie był zbrodniarzem bez skrupułów. Stał się znanym i „Wielkim”, bo rozwinął gospodarkę, rozpowszechniał kulturę rzymską w całym kraju. Świadczą o tym całe miasta wybudowane prawie że od podstaw, zwłaszcza Cezarea Nadmorska i Sebaste.
Rozbudował Jerozolimę w stylu rzymskim, między innymi wybudował hipodrom, rzymski teatr, okazały pałac królewski, a dla Żydów całkowicie przebudował i znacznie powiększył świątynię Jerozolimską tak, że odtąd zwana była świątynią Heroda.
Król Herod między innymi rozbudował i unowocześnił całą sieć fortyfikacji. Twierdze tworzące tę sieć pełniły wieloraką funkcję. Każda z nich była przygotowana do obrony w razie zagrożenia. Ponadto pełniły rolę posterunków zbierających informacje w terenie, o ewentualnych ruchach wojsk, o przemieszczaniu grup ludności, o karawanach a jednocześnie stanowiły punkty zaopatrzenia własnych wojsk. Służyły także do szybkiego przekazywania informacji poprzez umówione znaki i sygnalizację. A wreszcie prawie w każdej takiej twierdzy była przygotowana rezydencja dla króla. Część pałacowa była bardziej czy mniej obszerna, ale zawsze zapewniająca odpowiedni luksus.
W samej Jerozolimie, od czasów Jeremiasza funkcjonowała twierdza zwana wieżą Hananaela, później hasmonejska Baris, przebudowana przez Heroda Wielkiego na twierdzę Antonię.
Nieopodal Betlejem, zidentyfikowano twierdzę znaną z źródeł literackich jako Herodion. Twierdza jest jednocześnie pałacem, została wzniesiona przez Heroda Wielkiego. U stóp wzgórza zbudował miasto – całość nazwał swoim imieniem i tutaj, według swego życzenia, został pochowany.
W Dolinie Jordanu jest kilka twierdz herodiańskich: Aleksandrion, Kypros oraz Masada przy południowo-zachodnim krańcu Morza Martwego.
Alexabder Janneusz, (zmarł w 76 r. przed Chr.) wybudował twierdzę nazwaną jego imieniem: Aleksandrion. Herod Wielki w latach 36-30 przed Chr. ją zmodernizował i włączył w sieć posterunków.
Najbardziej znana chyba jest twierdza Masada; wzniesiona przez Heroda Wielkiego w latach 36-30 przed Chr. w miejscu starszej fortyfikacji. Masada najbardziej zasłynęła przez swą obronę w trakcie rzymskiego oblężenia.
Twierdza Kypros nieopodal Jerycha; wzniesiona przez Heroda Wielkiego a następnie zburzona przez Agryppę.
Twierdza Macheront po wschodniej stronie Morza Martwego, historyk Józef Flawiusz twierdzi, że w tej twierdzy więziony był św, Jan Chrzciciel.
Jedną z fortec Heroda Wielkiego jest też Hyrkanium na południe od Jerycha. Pierwotną twierdzę wzniósł etnarcha Judei Jan Hirkan I, stąd jej nazwa. Około roku 50 p.n.e. zburzyli ją Rzymianie.
W archeologii Palestyny epoka rzymska jest bardzo widoczna i znacząca. A jednocześnie wiemy, że w tym czasie rozegrały się wydarzenia opisane w Nowym Testamencie.