Bł. Rajmund Lullo (1235 – 1316), męczennik III Zakonu.
Rajmund urodził się około 1235 r. w Palmie na wyspie Majorce (Baleary). Do trzydziestego roku swego życia prowadził na dworze króla Jakuba Aragońskiego raczej swobodny styl życia. W 1256 r. ożenił się z Blanką Picany. Miał z nią dwoje dzieci – Dominika i Magdalenę. Pod wpływem nieuleczalnej choroby żony, płomiennego kazania o św. Franciszku i przynajmniej pięciu objawień Jezusa Chrystusa, zdecydował opuścić świat i poświęcić swe życie Bogu w służbie Kościołowi. Starał się przede wszystkim pozyskać dla wiary katolickiej Maurów i Saracenów.
Po rozdaniu majątku ubogim wstąpił do III Zakonu św. Franciszka, a przejęty duchem misyjnym Biedaczyny i troską o zbawienie dusz założył instytut do kształcenia misjonarzy franciszkańskich w języku arabskim, by mogli głosić Chrystusa mahometanom. Przez 9 lat prowadził życie pustelnicze na górze Randan. Pielgrzymował do Rzymu, Pizy, Awinionu, Paryża, Montserrat, Compostelli, Etiopii, Ziemi Świętej i Wiednia. Wykładał na Sorbonie i bardzo wiele pisał. Był człowiekiem szerokiej wiedzy. Pozostawił pisma z każdej niemal dyscypliny humanistycznej. Stąd nazwano go “doktorem fantastycznym” i “doktorem oświeconym”. Niektóre dzieła pisał równocześnie po łacinie, katalońsku i arabsku. Prosił papieży Honoriusza IV i Klemensa V oraz synod w Wiedniu (1311 r.), by mógł zakładać seminaria dla kształcenia misjonarzy.
Do ważniejszych i bardziej znanych jego utworów należą: “Księga poganina”, “Księga kontemplacji”, “Blanquerna”, “Skrócony sposób znalezienia prawdy”, “Księga o Przyjacielu i Ukochanym”, “Feliks albo Księga o cudach”, “Księga o Duchu Świętym”, “Księga o Matce Bożej”, “Pieśń Rajmunda”, “Księga tysiąca przysłów”, “Księga pociechy pustelnika”, “Zniechęcony” i “Księga o zakonie rycerskim”. Br. Rajmund należy do jednych w pierwszych obrońców prawdy o Niepokalanym Poczęciu Najśw. Maryi Panny.
Następnie udał się do Bugium w północnej Afryce, by głosić Chrystusa. Tam został wtrącony do więzienia, gdzie wiele przecierpiał. Potem ukamienowano go. Prawie nieżywego przyjęto go na okręt i w drodze do Majorki skonał dnia 29 czerwca 1316 r.
Sam br. Rajmund nazywał siebie “pielgrzymem miłości”, a inni nazywali go wielkim pokutnikiem, poetą, filozofem, teologiem, mistykiem, misjonarzem, pustelnikiem i politykiem. Daniel Rops porównuje go do św. Pawła Apostoła i do O. Karola de Foucauld.
Br. Rajmund w ten sposób mówi o Maryi: “Matka Boska jest jutrzenką blasku; z Niej wziął ciało Syn Boży, który jest światłem światłości i blaskiem blasków. Matka Boska dlatego została tak oświecona blaskiem w tym wcieleniu, ponieważ ona jest początkiem blasku dla sprawiedliwych i grzeszników. Ona jest początkiem blasku dla świętych proroków, którzy długo pragnęli tego brzasku i przepowiedzieli go. Ona jest także światłem i blaskiem grzeszników, ponieważ w Niej zaczyna błyszczeć miłosierdzie, przebaczenie i odkupienie rodzaju ludzkiego, i za jego przyczyną kończą się mroki, w których był pogrążony cały ród ludzki z powodu grzechu pierwszego ojca i pierwszej matki”.
Papież Klemens XIII zatwierdził jego kult 19 lutego 1763 r.
Wszechmogący Boże, Ty obdarzyłeś bł. Rajmunda męczennika gorliwością w szerzeniu wiary, spraw przez jego orędownictwo, abyśmy aż do śmierci trwali w wierze, którą przyjęliśmy z Twojej łaski. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.