Bł. Wawrzyniec z Villamagna, kapłan I Zakonu (1476 – 1535)
Urodził się 12 maja 1476 r. w Villamagna w prowincji Chieti (Włochy). W młodym wieku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, gdzie wyróżniał się stałością w modlitwie, umiłowaniem liturgii oraz szerokim apostolstwem. Często przemawiał w różnych miastach i wioskach włoskich. Obdarzony był darem czynienia cudów i proroctw. Był człowiekiem świątobliwym i głębokiej wiedzy.
Wiek XV można nazwać złotym wiekiem franciszkanizmu. Wiele klasztorów napełniało się braćmi gorliwymi, mądrymi i świętymi, którzy powracali do pierwotnego ducha św. Franciszka. Życie i praca kapłańska św. Wawrzyńca trwała 35 lat, a można ją streścić w tych prostych słowach: przemawiał, nauczał, zachęcał i jednał powaśnionych. Był głębokim teologiem i sławnym kaznodzieją. Jego słowa wydawały się słowami proroka, które wzruszały aż do łez i doprowadzały do licznych nawróceń. Nim wstąpił na ambonę wiele czasu spędzał na modlitwie, lekturze Pisma św., poszcząc i biczując się. Zawsze chodził boso.
W 1535 r. zaproszony został do Ortona, by wygłosić rekolekcje wielkopostne. Był już wtedy wyczerpany ostrymi pokutami, długimi pieszymi podróżami i chorobą. Pewnego dnia silny atak podagry zmusił go do przerwania kazania i udania się do łóżka. Powoli jego życie poczęło gasnąć.
Zmarł 6 czerwca 1535 r. w 59 roku życia w Ortona. Po wielu latach jego ciało nie uległo rozkładowi.
Dnia 28 lutego 1923 r. Papież Pius XI zatwierdził jego kult.
Boże, Ty ozdabiasz Kościół przykładem Twoich świętych, spraw, aby ewangeliczne świadectwo bł. Wawrzyńca pobudziło nas do życia bardziej świętego i szlachetnego; niech wspomnienie jego czynów pobudza nas ustawicznie do naśladowania Twojego Syna, który jest Bogiem i żyje i króluje na wieki wieków. Amen.