Bł. Ludwika z Sabaudii (1462 – 1503), wdowa II Zakonu.
Urodziła się 28 grudnia 1462 r. w Genewie (Szwajcaria) z ojca księcia Amadeusza IX i z matki Jolanty Francuskiej. W 1479 r. poślubiła Hugona z Châlon – Arlay, pana na Châuteau – Guidon. Jej życie dworskie zarówno jako panienki, a potem żony było nacechowane pobożnością i religijnością. W 1490 r. została wdową. Dwa lata później wstąpiła do klarysek w Orbe, ale wcześniej przekazała Kościołowi swoje dobra. Ćwiczyła się w nabywaniu cnót i doskonałości chrześcijańskiej. W każdy piątek biczowała się, całe godziny trwała na modlitwie, wstawała o północy i odmawiała matutinum (Godzina czytań) i w ten sposób łączyła się z franciszkanami we wspólnym uwielbieniu Boga.
Była doskonałym zwierciadłem cnót. Zjednoczona z Bogiem często w czasie modlitwy wylewała łzy. Zawsze posłuszna i uboga pragnęła usługiwać chorym i starszym współsiostrom. Posługiwała w kuchni jako kucharka, zmywała naczynia i czyściła korytarze.
Kochała cały Zakon Seraficki. Podczas kapituły Braci Mniejszych w Lozannie wielu zakonników zwracało się do niej po poradę, po słowa otuchy i zachęty. A sama zwracała się do nich z wielkim szacunkiem. Mawiała: “Dobry Bóg daje nam wielką łaskę, kiedy posyła do nas zakonników, byśmy mogły pobożnie porozmawiać i wyspowiadać się. Kiedy widzę jednego z nich wydaje mi się, że widzę samego św. Franciszka”.
Była wzorem w każdym stanie swego życia: jako dziewczynka, jako małżonka, jako wdowa i jako klaryska poświęcona Bogu przez profesję zakonną.
S. Ludwika zasnęła w Panu 24 lipca 1503 r. mając 41 lat. Została pochowana w grobowcu męża w Noxeroy, ale w 1842 r. ciało jej przeniesiono do kaplicy pałacowej w Turynie.
12 sierpnia 1839 r. papież Grzegorz XVI zatwierdził jej kult jako Błogosławionej.
Boże, Ty w bł. Ludwice dałeś nam świetlany wzór doskonałości w różnych stanach życia, spraw, abyśmy mocno przylgnęli do Ciebie, Najwyższego Dobra, silną wiarą i świadectwem naszych czynów. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.