Bł. Kinga (1234 – 1292), księżna krakowska, dziewica, klaryska.
Kinga przyszła na świat 5 marca 1234 r. jako trzecia z kolei córka Beli IV, króla węgierskiego, i Marii, córki cesarza greckiego Teodora I Laskariusa. Prawdopodobnie urodziła się w Ostrzyhomiu. W 1239 r. jako piętnastoletnia dziewczynka przybyła do Polski, aby poślubić księcia krakowsko-sandomierskiego, Bolesława Wstydliwego. Małżeństwo to było podyktowane przede wszystkim względami politycznymi. Chodziło o zespolenie sił państw Europy wschodniej przeciw Tatarom. Kinga wyraziła zgodę na decyzję rodziców oraz prośbę polskich możnowładców i w 1246 r. poślubiła Bolesława. W sercu zaś żywiła wielkie pragnienie złożenia Bogu ślubu dozgonnej czystości. U męża uzyskała zgodę, by mogła w małżeństwie zachować dziewictwo.
Kinga była dla księcia szczególną towarzyszką życia i była poniekąd współrządczynią księstwa dbała o swoich poddanych. Jej bystrość, inteligencja, prawość, zdecydowanie, energia – wywierały wpływ, często decydujący, na wiele spraw. Czuwała, aby mąż Bolesław w stosunku do poddanych kierował się zrozumieniem i sprawiedliwością. Razem z księciem Bolesławem gorąco popierała sprawę kanonizacji św. Stanisława biskupa i męczennika, zamordowanego 8 maja 1079 r., a kanonizowanego 17 września 1253 r. przez Innocentego IV w bazylice św. Franciszka w Asyżu.
W 1279 r. zmarł książę Bolesław. Nalegano, by Kinga wzięła w swoje ręce władzę książęcą, ale ona opuściła dwór i przybyła do Sącza, do ufundowanego przez siebie klasztoru, aby bez reszty oddać się Bogu. Właściwie to całe jej życie należało całkowicie do Boga i do ludzi.
W klasztorze przeżyła 13 lat. Wyrozumiała i kochająca wobec współsióstr, posłuszna, spełniała wszystkie pokorne posługi, wspierała chorych i biednych. Do klarysek miała powiedzieć: “Przychodzę do was, aby być waszą służebnicą; zapomnijcie o tym, kim byłam przedtem i uważajcie mnie jako pokorną zakonnicę”. Modlitwa, umartwienie, rozważanie Męki naszego Zbawiciela to przedmiot jej nabożeństwa.
Kiedy w 1287 r. Tatarzy najechali na Polskę Kinga ze swoimi siostrami z Sącza schroniła się w zamku w Pieninach. A gdy tam przybyli przerażone siostry rzuciły się do stóp swej matki Kingi i powtórzył się cud asyski św. Klary z Saracenami.
Życie i duchowość Kingi były ściśle związane z ruchem franciszkańskim. Żyła ideałami, które światu przypomnieli św. Franciszek i św. Klara. Żyć Ewangelią – to jej program życia. Pozostała mu wierna aż do śmierci, która nastąpiła 24 lipca 1292 r.
Aleksander VIII dnia 11 czerwca 1690 r. potwierdził jej kult jako Błogosławionej, a Klemens XI w 1715 r. ogłosił ją Patronką Polski. Kanonizowana 16 czerwca 1999r. w Starym Sączu przez św. Jana Pawła II.
Boże, Ty obdarzyłeś św. Kingę hojnym błogosławieństwem i zachowałeś dziewicą nawet w małżeństwie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy dzięki czystości życia zawsze trwali przy Tobie i wstępując w jej ślady mogli dojść do Ciebie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.