Bł. Antoni Lucci (1681 – 1752), biskup franciszkanin konwentualny.
Urodził się 2 sierpnia 1681 r. w Agone del Sannio (Włochy). Wcześnie wstąpił do franciszkanów konwentualnych. Studiował w Agone del Sannio, a potem w Neapolu i w Asyżu w sacro convento. Jego bliskim i serdecznym współbratem i przyjacielem był późniejszy św. Franciszek Antoni Fasani.
Po ukończeniu kolejnych studiów był kolejno profesorem i prefektem studiów w Agnone, prowincjałem, w końcu zaś rektorem kolegium św. Bonawentury w Rzymie. Wtedy już pełnił posługę teologa synodu rzymskiego oraz konsultora Św. Officium.
W 1729 r. papież Benedykt XIII powołał go na stolicę biskupią w Bowino. W diecezji odnowił dyscyplinę kościelną, wybudował katedrę, seminarium duchowne i kilka kościołów. Zasłynął jako wielki jałmużnik i zasłużył sobie na przydomek “anioł miłości”.
Jako zakonnik, kapłan i biskup był prawdziwym sługą w duchu franciszkańskim, to znaczy sługą wszystkich braci, miłosiernym i wyrozumiałym. Zabiegał ponadto o to, aby działalności kościelnej w niczym nie uzależnić od władzy świeckiej.
Pozostawił w rękopisie podręcznik teologii oraz “Ragioni istoriche” o świętych franciszkańskich z wczesnego okresu zakonu.
Zmarł 25 lipca 1752 r.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go dnia 18 czerwca 1989 r.
Boże, Ty sprawiłeś, że bł. Antoni, biskup, odznaczył się w służbie Kościoła duchem modlitwy i pasterską gorliwością, za jego wstawiennictwem daj swojemu ludowi pasterzy według Twojego Serca, aby go prowadzili do zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.