Św. Maksymilian Maria Kolbe (1894 – 1941), kapłan i męczennik z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych.
Przyszedł na świat 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli, w skromnej, ale bogobojnej rodzinie Juliusza i Marianny Dąbrowskiej. Był drugim z pięciu synów. Na chrzcie św. przyjął imię Rajmund. W dzieciństwie ukazała mu się Matka Boża trzymająca dwie korony: białą i czerwoną. Zapytała go, którą wybiera. Rajmund wybrał obydwie. W 1907 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych we Lwowie. W nowicjacie przyjął imię Maksymilian. Po nowicjacie i studiach średnich w 1912 r. udał się do Rzymu, gdzie w Seraphicum i Gregorianum studiował filozofię oraz teologię i uzyskał tytuł doktora (2 razy). W tym czasie złożył śluby uroczyste i przybrał imię Maria. 16 października 1917 r. z innymi 6 współbraćmi założył w Rzymie “Milicję Niepokalanej” – stowarzyszenie wiernych oddanych apostolstwu pod patronatem Maryi Niepokalanej.
W lipcu 1919 r. wrócił do kraju, gdzie był wykładowcą we franciszkańskim seminarium w Krakowie. W styczniu 1922 r. rozpoczął wydawanie miesięcznika “Rycerz Niepokalanej”. W dogmacie o Niepokalanym Poczęciu dostrzegł prawdę nie tylko do wierzenia, lecz przede wszystkim do wcielenia w życie; ażeby chrześcijanie, działając w ścisłym zjednoczeniu z Nią, Matką i Pośredniczką, zajęli się troską o nawrócenie do Boga wszystkich ludzi i doprowadzeniem do świętości.
Aby osiągnąć ten cel o. Maksymilian zaproponował im osobiste i całkowite poświęcenie się Niepokalanej jako Jej własność i narzędzie: to stanowiło początek życia w doskonałym zjednoczeniu z Bogiem i chrześcijańskiego zjednoczenia w Kościele. O. Kolbe przyjął Niepokalaną za punkt centralny swej duchowości, apostolatu i teologii, inicjując doświadczenie życia wspólnego w Niepokalanowach, rzeczywistych ogniskach modlitwy i żarliwych warsztatach pracy nad człowiekiem.
W 1927 r. zakłada Niepokalanów (40 km od Warszawy). W 1930 r. wyjeżdża do Japonii, gdzie zakłada Niepokalanów japoński – Mugenzai-No-Sono w Nagasaki. Tu też wydaje “Rycerza Niepokalanej”. Następne ośrodki planował otworzyć w Szanghaju i w Indiach. W 1936 r. wraca do Polski, do Niepokalanowa, ale myśli o otwarciu nowych ośrodków na Łotwie i w Belgii.
Druga wojna światowa zastała o. Maksymiliana w jego najbardziej intensywnej działalności. 19 września 1939 r. Niemcy aresztowali go i wywieźli najpierw do Łambinowic, a następnie do Ostrzeszowa. Został zwolniony wraz ze współbraćmi 8 grudnia 1939 r. Dnia 17 lutego 1941 r. po raz drugi aresztowali go. Kilka miesięcy więzili go na Pawiaku w Warszawie, a w maju przewieźli do Oświęcimia. Tu w nędzy i prześladowaniu przeżywa dwa i pół miesiąca, oświecając wiarą, nadzieją i miłością nieludzkie to miejsce, aż do ofiarowania się na śmierć w bunkrze głodowym w miejsce zrozpaczonego Franciszka Gajowniczka, ojca rodziny.
Został zabity zastrzykiem fenolu dnia 14 sierpnia 1941 r.
Paweł VI ogłosił go błogosławionym jako wyznawcę wiary 17 października 1971 r.
Jan Paweł II kanonizował go jako męczennika 10 października 1982 r. uznając go patronem obecnego trudnego wieku.
Boże, dzięki Twojej łasce św. Maksymilian Maria Kolbe, kapłan i gorliwy czciciel Niepokalanej Dziewicy, cierpliwie znosił udręki więzienia i oddał swoje życie za bliźniego, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy całym naszym życiem i śmiercią świadczyli o Twojej miłości. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.