Św. Ludwik IX, król Francji (1214 – 1270), patron III Zakonu.
Urodził się 25 kwietnia 1214 r. w Poissy. Mając 12 lat ukoronowano go na króla Francji. Jego ojcem był Ludwik VIII, matką zaś energiczna Blanka Kastylijska. W 1234 r. ożenił się z Małgorzatą, cnotliwą córką Rajmunda Berengera, hrabiego Prowansji. Rok później objął rządy, które przyniosły mu sławę jednego z najznamienitszych władców Francji.
Bił monety z napisem: Christus vinvit, Christus regnat, Christus imperat. Zakazał pojedynków i wojen prywatnych. Wydał rozporządzenia przeciw lichwie i prostytucji. Ufundował szereg instytucji charytatywnych. Organizował dzieła miłosierdzia. Sam opatrywał chorych i rozdawał żywność żebrakom, ujmując nieraz ze swojego stołu. Żył bardzo skromnie, pośród surowej ascezy. Popierał zakony żebracze i chętnie otaczał się duchownymi, z którymi wiódł rozmowy na tematy teologiczne. Był głęboko religijny. Należał do III Zakonu św. Franciszka.
W 1248 r. wyruszył na wyprawę krzyżową, podczas której dostał się do niewoli. Wykupiony z niej za wysoką cenę przebywał jakiś czas w Palestynie. W 1254 r. wrócił do Francji. Ale w 1267 r. podjął na nowo wyprawę krzyżową. Wylądował z armią w Tunisie; zdobył twierdzę Kartaginę, ale wkrótce potem zapadł na tyfus i 25 sierpnia 1270 r. umarł w obozie u bram Tunisu.
Synowi i następcy pozostawił mądre rady, rycerstwu wzór do naśladowania, wszystkim przykład wielu chrześcijańskich cnót.
Ciało jego sprowadzono do Francji i złożono w kościele św. Dionizego.
11 sierpnia 1297 r. Bonifacy VIII zaliczył go w poczet Świętych.
Boże, Ty przeniosłeś św. Ludwika od trosk ziemskiego panowania do chwały Królestwa niebieskiego, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy spełniając nasze doczesne obowiązki, szukali Królestwa wiecznego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.