Bł. Jan z Perugii (+1231), kapłan i męczennik I Zakonu.
Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił przed 1221 r. i należał do gorliwych uczniów św. Franciszka. Około 1221 r. św. Franciszek wysłał grupę uczniów – misjonarzy do Maurów w Hiszpanii. Wśród nich był także o. Jan z Perugii. Przybywszy do Hiszpanii o. Jan z Perugii i br. Piotr z Sassoferrato odłączyli się od grupy i udali do Teruel w Aragonii. Wnet pozyskali ludzi, których pociągał autentyczny duch ewangeliczny serafickiego Biedaczyny. Wybudowano im klasztorek z 2 celami obok maleńkiego kościoła Grobu Bożego. Przebywali tam 10 lat i byli zbudowaniem dla biednych.
Potem udali się do Walencji, by mahometanom głosić Chrystusa. W sercu nosili podwójną nadzieję: nawrócenie mahometan i zdobycie palmy męczeństwa. Św. Antoni, arcybiskup Florencji, opisał ostatni etap ich męczeńskiej śmierci. W Walencji głosił Ewangelię wśród niewolników chrześcijańskich. Pewnego dnia piętnowali błędy islamu na publicznym placu. Zostali uwięzieni i ścięci przez gubernatora Ceid Abu Zeyd na placu 29 sierpnia 1231 r. Ciało ich złożono w katedrze w Teruel, gdzie czczeni są jako patroni miasta. Gubernator potem miał się nawrócić, a jego pałac stał się klasztorem franciszkańskim.
Klemens XI dnia 31 stycznia 1705 r. potwierdził jego kult.
Boże, podporo i mocy tych, którzy ufają Tobie, Ty dałeś w bł. Janie z Perugii, kapłanie i męczenniku, stałym i niezwyciężonym w prześladowaniach, spraw, aby chrześcijanie naśladowali jego ewangeliczną odwagę. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.