Bł. Jan Woodcock (1602 – 1646), kapłan i męczennik I Zakonu.
Urodził się w 1602 r. w Lancshire z ojca protestanta i matki katoliczki. W wieku 20 lat został katolikiem, a w 1627 r. opuścił dom rodzinny, uciekając na kontynent ze swoim kuzynem. Jeden rok studiował w Saint Omer. Następnie udał się do Rzymu, a stamtąd do Paryża, gdzie wstąpił w szeregi kapucynów, ale z powodów politycznych opuścił ten zakon. Starał się o przyjęcie w klasztorze św. Bonawentury w Douai, ale również nie został przyjęty. Nie powiodły się również starania w kolegium św. Izydora w Rzymie, gdzie czynił mu pewne nadzieje sławny o. Łukasz Wadding.
Nie zrażony tym ciągle pukał do furt franciszkańskich. Ostatecznie został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych Rekolektów przez późniejszego bł. męczennika o. Henryka Heatha u św. Bonawentury w Douai. W zakonie przybrał imię: Marcin od św. Feliksa. Profesję zakonną złożył w Douai w 1632 r. na ręce późniejszego bł. męczennika o. Artura Bella. Także w Douai przyjął święcenia kapłańskie 2 lata później. Aż do 1643 r. posługiwał jako kapłan we Flandrii. W 1644 r. przybył do Anglii i niebawem został aresztowany. W więzieniu przebywał przez 2 lata dając innym budujący przykład. Po wielu dochodzeniach skazany został przez sąd przysięgłych w Lancshire na mocy dekretu z 1585 r.
Stracony został wraz ze swymi rodakami z Lancshire, ks. Edwardem Bomerem, i ks. Janem Whitakerem, dnia 7 sierpnia 1646 r. przez powieszenie i poćwiartowanie.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go 22 listopada 1987 r.
Boże, Ty sprawiłeś, że krew męczenników stała się nasieniem chrześcijan, daj, aby rola Twojego Kościoła, zroszona krwią błogosławionych, Jana i jego towarzyszy, przyniosła obfite plony. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.