Św. Elzear z Sabran (1285 – 1323), pokutnik III Zakonu.
Urodził się na zamku w Ansonis (Prowansja – Francja) około 1285 r. Jego ojciec był hrabią Ariano w królestwie Neapolu. Jego matka była pobożną kobietą i miłosierną względem biednych. Elzear był pierworodnym synem. Wychowywał go wuj o. Wilhelm z Sabran, opat klasztoru benedyktyńskiego św. Wiktora. Jako młodzieniec poślubił w 1299 r. Delfinę Glandeves. Żyli w tzw. małżeństwie “Józefowym”.
Po śmierci ojca Elzear odziedziczył szlacheckie tytuły i honory. Został hrabią Ariano. Przybył więc do Włoch, by posiąść hrabstwo. Będąc człowiekiem bogobojnym, pełnym litości i współczucia był lubiany przez wszystkich. Zyskał uznanie i szacunek także króla Neapolu. Po 4 letnim pobycie we Włoszech powrócił do Francji sprawiając wielką radość Delfinie. W tym czasie Elzear i Delfina przyjęli habit III Zakonu św. Franciszka z rąk o. Jana Juliana z Riez; złożyli także ślub dozgonne czystości. Każdego dnia odmawiał brewiarz tercjarski i mnożył dzieła miłosierdzia i pokuty. Nosił szary habit przepasany sznurem. Oddawał się modlitwom, życiu pokutnemu i dobrym uczynkom.
Zmarł 27 września 1323 r. w Paryżu.
Kanonizował go Urban V 15 kwietnia 1369 r. W ceremonii kanonizacyjnej brała udział jego żona Delfina, później ogłoszona błogosławioną.
Boże, Ty napełniłeś swoimi darami św. Elzeara i podwyższyłeś go z zaszczytów ziemskich do korony wiecznej, spraw, abyśmy się stali uczestnikami szczęścia niebieskiego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.